ετσι γιατι μου ηθρε τωρα...

η μερα ειναι dark and gloomy...
cold...
ετσι οπως μ'αρεσει δηλαδη...
αλλα με εχουνε πιασει τα δικα μου dark and gloomies...
και τι καλυτερο απο ενα Morrissey;
φετος δεν ειναι πολυ like christmas...
αλλα θα κανω αυτο που λεει και εκεινος...
'close your eyes and think of someone you physically admire and let me kiss you...let me kiss you...'

δακρυα...

ετσι ειναι...
'εσεις' καταφερατε να κανετε τα ματια μου να δακρυσουνε...
τα καταφερατε καλα...
αλλα υπαρχει διαφορα αν προσεξεις λιγακι πιο καλα...
τωρα κλαινε κιολας...
κλαινε ασταματητα...
και δεν ητανε αναγκη να ριξει κανενας χημικα για να κλαψουνε ετσι...
κλαινε εδω και τοσο καιρο αλλα ποιος τα βλεπει...
ισως τωρα να τα δει και καποιος...
ισως να δουμε ο ενας τα δακρυα τον αλλον...
να τα προσεξουμε λιγακι...

το ελπιζω....

κριμα ειναι να πανε και τοσα δακρυα χαμενα...

a wish...

ειναι να μη παρω φορα...

το αφιερωνω αυτο σε ολους απο μας που μια βολτα με το αυτοκινητο το βραδακι ειναι καμια φορα η καλυτερη εξοδο...
αρκει να εχεις εκεινον ή εκεινη που θελεις διπλα σου...
και να ακους αυτο που σε κανει να τραγουδας...

ετσι δεν ειναι;

καλα ταξιδια everyone...


there IS a light that never goes out...

return...

χαθηκα...
χαθηκα το ξερω...
πολλες φορες εχω κατσει μπροστα στο πληκτρολογιο μου να γραψω κατι...
αλλες τοσες φορες εχω σκεφτει πως 'α!αυτο θα το γραψω στο blog μου οταν γυρισω σπιτι!'...
αλλα τιποτα...
δεν ξερω γιατι τελικα ειμαι ετσι...
να αφηνω αυτα που μου δινουνε τοση χαρα...
το κανω πολλες φορες ομως...
η αναβολη στην αναβολη...
πολλες φορες ομως χανονται πολλα ομορφα μεσα σ'αυτην την αναβολη...
χανονται ομως για παντα;
δεν θελω να το πιστεψω...
τρεχω να τα ξαναπιασω...

πολλα εχουνε γινει σ'αυτους τους μηνες που εχουνε περασει...
πολλα ομορφα...
στιγμες που νομιζα θα κρατουσανε παραπανω απο μια ανασα...
αλλες που κρατησα εγω μεσα μου να μεινουνε για παντα ζωντανες...
αυτες τις σκεφτοομαι τωρα και χαμογελω...
αλλα και υπηρχανε και πολλα ασχημα...
απο εκεινα που κλεινεις τα ματια σου και ακομη τα βλεπεις...
σκεπαζεις τα αυτια σου και ακομη τα ακους...
που σου κανουνε παρεουλα ακομη και οταν δεν υπαρχει χορος διπλα σου για τιποτα και κανενα...
εκει αυτες...
τις κοιταω ομως ισα μεσα στα ματια...
δεν τους κρυβομαι...
καταλαβα πως μονο ετσι αντιμετωπιζονται πια...
και ας με λυγιζουνε ωρες ωρες...

κοιταω το blog μου και σκεφτομαι...
πολυ σκοτεινο μου φαινεται πια...
θα ηθελα να ειχε και εκεινο το λιγο φως μεσα του καπως...
οπως ειναι και μεσα στην νυχτα...
ακομη εκει που νομιζεις πως δεν βλεπεις ουτε το χερι σου μπροστα σου...
το βλεπεις ομως...
υπαρχει εκεινο το φως...
παντα υπαρχει...
και δεν φαινεται παντα με τα ματια μας...
μακαρι να το βλεπαμε ολοι αυτο παντα...
ακομη και οταν ημαστε μεσα στο απολυτο σκοταδι μας...
το φως υπαρχει...(ακους εσυ που σου μιλαω;ακου...)

χαθηκα...
και χανομαι συνεχεια...
ποια ειναι η διαφορα ομως;
με βρισκω παντα καπου...
ειτε σε μια μελωδια...
ειτε μεσα σε ενα στοιχο...
σε ενα αγνωστο χαμογελο που θα μου τραβηξει την προσοχη καπου...
σε ενα ζευγαρι ματια που θα ειναι λες και μου μιλανε και ας μη με ξερουνε...
ακομη και μεσα σε εκεινο το περιεργο συννεφο που θα δω μεσα στον ουρανο οταν θυμηθω να κοιταξω και πανω λιγο καποια στιγμη της ημερας...
θα με βρω πια...
και αυτο ειναι σημαντικο...
ακομη και μεσα απο αυτα που μου ριχνουνε μπροστα μου για να με μπερδεψουνε...
να πω welcome back σε μενα;
ναι, θα το πω...
i welcome myself back!


υγ...
προσφατα γνωρισα δυο απιστευτα μελι ματια...
απιστευτα ομως...
ισως για μενα να ειναι τα πιο εκφραστικα που εχω ποτε δει...
δεν ξερω πως ακριβως να τα περιγραψω...
ειχανε εκεινη την λαμψη που σου τραβανε αμεσως την προσοχη...
αλλα μετα σε κρατουσανε εκει για αλλους λογους...
δεν ητανε μονο η λαμψη τους...
δεν ητανε το παιχνιδιαρικο υφος που φαινοτανε με την πρωτη ματια...
υπηρχανε τοσα πολλα κρυμενα και μπερδεμενα εκει μεσα...
μα τοσα πολλα...
ακομη και οταν τα σκεπαζε το συναισθμα και θολωνανε...
λαμπανε...
εμενα με τραβηξανε μαζι τους...
εκει μεσα στο βυθο τους...
για λιγο με αφησε να το κανω...
μετα ειναι σαν να τα εκλεισε και να γυρισε το κεφαλι...
νομιζω πως τρομαξανε πολυ τα ομορφα μελι...
τρομαξανε πολυ μηπως τα δει πολυ καποιος μεσα στο φως...
στο αληθινο φως...
δεν θα επρεπε ομως...
πολλες φορες το εχουμε ολοι αναγκη...
να μας 'δει' καποιος χωρις τα ματια...
πολλες φορες το εχω πει εξαλλου...
τα πιο ομορφα που θα δουμε στην ζωη μας ειναι αυτα που δεν βλεπονται με τα ματια μας...
αυτα ειναι τα μοναδικα...
ψιτ!
εσυ με τα μελι...
μη γυρνας την πλατη...
δεν βλεπεις το χερι μου να σε περιμενει;
εκει θα ειναι...
οσες φορες και να κανεις πως δεν το βλεπεις...
εδω ειναι...
και εδω θα ειναι...
το τραγουδι ειναι για σενα dedicated φυσικα...
φυσικα...

εκτος εποχης...

δεν ειμαι πολυ μεσα στο καλοκαιρι φετος...

θελω να ειναι χειμωνας...

καθε φορα που φυσαει λιγακι ή πεφτει μια βροχη στα ξαφνικα...

εκει πισω ταξιδευω...

μυριζω χειμωνας παντου...

και εκει που δεν υπαρχει, ακομη προσπαθω να τον βρω...

ακουω τα δεντρα να φυσανε τα βραδακια και θελω να ειναι φθινοπωρο παλι...

να μαζευτω μεσα στα ρουχα μου...

ευκολο βγαζω τον εαυτο μου για ολον τον κοσμο να τον δει και δεν εχει καμια σχεση αυτο με το τι ρουχα φοραω...

αλλα θελω να κρυωνω...

να κρυωνω απ'εξω...

και να με ζεσταινει οχι μονο το αγαπημενο μου φουλαρι...

αλλα πιο πολυ το απο μεσα μου...

ωραιο δεν ειναι αυτο ομως;

να εισαι τοσο γεματος απο ζεστασια απο μεσα που αυτοματα σε ζεσταινει;

ειναι πραγματικα ομορφο...

μου ειπε ενας φιλος μου πως εχω 'ψυχολογικη ιωση'...

ετσι το λεει εκεινος...

και πως θα ξυπνησω μια μερα και θα αγαπησω και παλι το καλοκαιρι...

αλλα δεν νομιζω...

ειμαι και πεισματαρα ωρες ωρες...

θελω χειμωνας...

θελω να θολωνουνε τα τζαμια του αυτοκινητου και να περιμενω να καθαρισουνε...

θελω να τραβαω τα μανικια μου παλι...

να σκεπαζουνε τα δαχτυλα μου και να ξεχειλωνουνε τα μανικια...

περιμενω τις διακοπες μου ομως με χαρα...

να ταξιδεψω λιγο...

παρεουλα με ολα οσα με βαραινουνε τον τελευταιο καιρο...

ισως να τα βαλω σε καποια σειρα...

και ποιος ξερει τι μπορει να γινει;

ισως και βρω εκεινο το καραβακι να με παει εκεινη την βολτουλα που τοσο καιρο του ζηταω...

ισως γινει και αυτο...

και θα χαρω τον ηλιο...

και την θαλασσα...

και θα φτιαξω τεραστια καστρα μεσα στην αμμο με τα μικρα μου...

και θα με ροδοκοκκινησει ο ηλιος...

και θα μου ξανθινει τα μαλλια...

και στο τελος θα πω πως περασα πραγματικα ομορφα και ετσι θα ειναι...

αλλα μη με ξεγελασω για πολυ ωρα...

αλλο περιμενω...

περιμενω να περασει λιγο ο καιρος...

και να ερθει παλι εκεινος...

ο χειμωνας μου...

καλες διακοπες σε ολους...

θα γυρισω καποια στιγμη μετα τις διακοπες...

καλα να ημαστε ολοι και θα βρουμε την ακρη...

ετσι δεν ειναι;

you gotta keep the faith anyways...

σας φιλω γλυκα!

knock knock...ειναι κανεις εκει;

και ξεκινω...

εχασα την συνδεση μου για ενα μηνα και κατι σε ενα τεχνικο προβλημα που ακομη δεν μπορω να το καταλαβω...

αλλαξα εταιρια και η ανασταση ηρθε φετος μετα το πασχα...

πηρα και καινουργειο lap top που αν και ειναι αποκλειστικα δικο μου,μονο δικο μου δεν ειναι και τελικα το μοιραζω με ολους μεσα στο σπιτι μου και πρεπει να μπω σε ουρα αναμονης για να το εχω...παντα στο τελος ειμαι εννοειται!

περασανε τα γενεθλια μου (γιαννη φιλιππιδη μου, την ιδια μερα εχουμε τα γενεθλια μας!!!να τα χιλιασουμε φιλο μου γλυκο!!!)...τρεις τουρτες εσβησα φετος!!..δεν με αγγιξανε καθολου ασχημα...σιγα το πραγμα...(του χρονου θα παθω το μεγαλο τραμπακουλο ειμαι σηγουρη!!)...

περασε και το πασχα...

περασε και η γιορτη μου...

και περασανε και πολλα άλλα...

πολλα ομορφα...

αρκετα οχι και τοσο...τι?ετσι μονοτονα θα μενανε νομιζετε τα πραγματα?με τιποτα!

γνωρισα καινουργιους ανθρωπους...

μερικοι γινανε και πολυ καλοι φιλοι...

εχασα και εναν φιλο...μαλλον δηλαδη...οχι, δεν επαθε κατι..απλα μαλλον η ευτηχια και να σε αγαπανε για μερικους φοβιζει και ετσι ειναι πιο ευκολα να εξαφανιζονται αντι να την χειριζονται...(ξερεις πως θα ειμαι παντα εδω εσυ που με διαβαζεις...ναι, σε σενα μιλαω..εσυ που δεν δεχεσαι την κριτικη!)

εμαθα για καινουργιες ζωουλες που θα ερθουνε μεσα στο 2008 και πολυ με γεμιζει με χαρα αυτο...πειραζει που ζηλευω με την καλη την εννοια?δεν παω καλα το ξερω...

ανακαινησαμε το μπανιο μου στο σπιτι μου και ακομη να μπει το τελευταιο πλακακι...πολυ ταλαιπορια βρε αδελφε...

ειδα ανδρες να πετανε μεσα στον ουρανο απο αποσταση αναπνοης και με πηρανε και μενα μαζι τους με ολο αυτο το μαγικο (μεταφορικα, οχι κυριολεκτικα..μη μπερδευομαστε!!)...ητανε και το μυστικο μου αναμεσα απο αυτους που πεταγανε και πολυ τον καμαρωνω...(ναι, υπαρχει το μυστικο μου ακομη για οσους με εχουνε ρωτησει...και ναι, ειναι ακομη μπερδεμενη η κατασταση και δεν προκειται ποτε να ξεμπερδεψει...αλλη ιστορια αυτη...)

και ενω εχω κατσει τοσες φορες να γραψω κατι εδω μεσα και ποτε δεν τα καταφερνα, σημερα μου βγηκε πολυ φυσιολογικο...

μαλλον φταιει ο σεισμος που εγινε χθες το βραδυ...(στον εκτο οροφο μενω...ολους τους καταλαβαινουμε..)

μαλλον φταιει και κατι που με απασχολει (τελικα ειναι θεραπεια το blog writing)...

αλλά ο,τι και να ειναι...

χαιρομαι που ξανα εγραψα κατι εδω στο μπλογκακι μου...

δεν μ'αρεσει το ολο-μαυρο φοντο νομιζω τωρα...

ουτε τα κοκκινα γραμματα...

πολυ εχθρικα μου φαινονται και καθολου δεν αισθανομαι ετσι...

ισως ειναι ωρα να αλλαξω μερικα πραγματα...

ισως...δεν ειμαι σηγουρη...θα δειξει...

και ισως να μην εννοω μονο στο μπλογκ μου...

θα δειξει και αυτο...

θα'θελα να ευχαριστησω ολους τους φιλους μου που μου εχουνε σχολιασει και εχουνε στειλει emails τοσο καιρο που δεν εχω γραψει...

μου λειψατε ολοι να ξερετε...

και ζητω συγνωμη που ημουνα τοσο γαιδουρα και αργησα να σας απαντησω..

σας φιλω γλυκα...

δεν ειναι just music...

παρκαρα το αυτοκινητο...
σηκωσα το χειροφρενο...
εσβησα την μηχανη αλλα δεν εβγαλα το κλειδι...
γυρω μου δεκα και τσαντες απο το σουπερμαρκετ...
δυο τσαντες απο το κολυμβητηριο...
χαρτια και βιβιλια δικα μου...
ητανε 2 και το πρωι...
ησυχια παντου...
μολις ειχα γυρισει απο μια δουλεια για τον εναν αδελφο μου...
απο τις 7 στο ποδι...
τα παιδια πανω στο σπιτι κοιμοντουσαν και εγω κατω στο αυτοκινητο καθομουνα...
καθησα λιγο εκει ακουνιτη...
σκεφτομουνα πως σε λιγο θα μπορουσα να βγαλω τα παπουτσια μου επιτελους...
αλλα και παλι δεν κουνηθηκα να φυγω...
κατι με κρατουσε εκει...
η αληθεια ητανε πως ημουνα τοσο κουρασμενη που ακομη και η σκεψη να βγω απο το αυτοκινητο μου φαινοτανε καπως...
ηθελα λιγο την ησυχια να μου κανει παρεα...
ανοιξα το ραδιοφωνο να ακουσω κατι...
ακουσα αυτο απο τους editors που πολυ μαρεσει τον τελευταιο καιρο...
χωρις να το σκεφτω ανοιξα παλι την μηχανη του αυτοκινητου...
και ξεκινησα ...
γρηγορα...
με την μουσικη δυνατα ετσι οπως παντα μαρεσει να την ακουω...
και χαθηκα πανω στην εθνικη οδο για 3 λεπτα και τοσο...
οσο ειναι το τραγουδι...
και ητανε λες και μου κανανε μια ενεση απο ζωη μεσα μου...
'the racing rats' λεγεται το τραγουδι...
ποσο δικιο ειχε...
καπως ετσι τρεχουμε οι πιο πολλοι καθε μερα...
και ποιο το αποτελεσμα?
να φτανεις στις 2 και στο σπιτι και να μη μπορεις να παρεις τα ποδια σου...
αλλα μετα να ακους ενα τραγουδι...
να σε ξεσηκωνει τοσο που τα ξεχνας ολα...
και περνας 3 λεπτα με το παραθυρο ανοιχτο...
ο κρυος αερας να σε χτυπα και να σαρεσει...
η ανδρεναλινη σου να τρεχει...
και απλα να χαιρεσαι που καποιος εγραψε κατι που για σενα εκεινη την στιγμη ητανε το φαρμακο που ηθελες...
ποσο μαρεσει που μπορω να ταξιδεψω ετσι με την μουσικη...

γυρισα σπιτι...
παρακαρα...
εβγαλα το κλειδι γρηγορα απο το αυτοκινητο...
και χωρις δευτερη σκεψη τα πηρα ολα απο μεσα...
σακκουλες, τσαντες, βιβλια...
και σιγοτραγοδουσα...
και το περπατημα μου ειχε παλι το γνωστο το jump...
εκεινη την στιγμη ητανε λες και η μερα μου ξεκινουσε εκεινη την στιγμη...
ολα απλα εξαιτιας ενος τραγουδιου...
μια μουσικη...

thank you for the music...

"The Racing Rats"

When the time comes

You're no longer here

Fall down to my knees

Begin my nightmare

Words spill from my drunken mouth

I just can't keep them all in

I keep up with the racing rats

And do my best to win

Slow down little one

You can't keep running away

You mustn't go outside yet

It's not your time to play

Standing at the edge of your town

With the skyline in your eyes

Reaching up to God

The sun says its goodbyes

If a plane were to fall from the sky

How big a hole would it leave

In the surface of the earth

Let's pretend we never met

Let's pretend we're on our own

We live different lives

Until our covers blown

I push my hand up to the sky

Shade my eyes from the sun

As the dust settles around me

Suddenly nightime has begun

If a plane were to fall from the sky

How big a hole would it leave

In the surface of the earth

The surface of the earth

Come on now

You knew you were lost

But you carried on anyway

Oh come on now

You knew you had no time

But you let the day drift away

If a plane were to fall from the sky

How big a hole would it leave

If a plane were to fall from the sky

How big a hole would it make

In the surface of the earth

The surface of the earth

abra cadabra!!!

καπως ετσι εξαφανιζομαι...
καπως ετσι ξανα εμφανιζομαι...
τι να πει κανεις...
η συνεπεια δεν ειναι ενα απο τα good points μου...

ετσι αφησα το μπλογκακι μου...
ουτε τα σχολια δεν απαντησα... (ειμαι γαιδουρα το ξερω!!!! θα το κανω ομως!!!!)
ουτε τους φιλους μου εχω διαβασει...(τωρα ειμαι mega γαιδουρα!!!!)
ουτε τον φιλο μου τον indie ειδα στην αθηνα..(σορυ indie μου!!!με βλεπω να ερχομαι πανω συντομα ομως!!!!)
ουτε τα φρυδια μου δεν εχω προλαβει να βγαλω για να φανταστειτε!!!(και αρχιζουνε να μοιαζουνε με θαμνους...ή με τον πασχαλη τερζη..διαλεξτε οποιο θελετε!!!!)
ουτε την προσκληση της φιλη μου της MenieK εχω απαντησει ακομη για το πιο ειναι το αγαπημενο μου cartoon..(φιλεναδα μου θα ειναι το επομενο μου ποστ!!!!)
και τι εκανα τοσες μερες ρωτατε??? (με ρωτατε το ξερω γιατι θελω να πω τον πονο μου καπου!!!!)
και ξεκινω...

σε διαστημα εξι ημερων, στρογγυλοκαθισα σε κερκιδες σε διαφορες πισινες στην αθηνα για περιπου 43 ωρες!!!! (ναι, τις μετρησα!!! πιαστηκε και ο κωλος μου!!!)
εκανα ατελειωτη κερκιδοσυζητηση..(πρεπει να το κανω ποστ αυτο να δειτε τι λεμε εμεις οι γονεις σε ωρες αγωνιας και απελπισιας!!!!)
ειδα αγωνες κολυμβησης και πολο και ευτηχως εχασα τη φαση (γιατι πηγαινα για την 23 φορα στην τουαλετα με την μικρη μου που τις πιο πολλες φορες 'νομιζε' πως ηθελε τσισα της!!!!) που ο γιος μου(παιχτης του πολο) τα πηρε με εναν 'πατερα-που το παιζω προπονητη απο τη κερκιδα' ο οποιος φωναζε τοσο δυνατα στα παιδια που δεν ακουγοτανε καν ο προπονητης μας!!
το παιδι μου δεν θυμαται τι του ειπε (τετοια κριση επαθε)...
ο διαιτητης δεν τον εδιωξε απο το παιχνιδι (που θα επρεπε κανονικα γιατι ειπε κατι ομορφα επιθετα ο κανακαρης μου!!) αλλα εκανε και εκεινος την αναλογη παρατιρηση στον μπαμπα
και ετσι ομαλοποιηθηκανε τα πνευματα...(πρωταθηλημα του 92 ημασταν αλλα οι γονεις το βλεπουνε λες και ημαστε Α εθνικη...ελεος...αλλο ποστ και αυτο!!!)

το παρτι μασκε μας ΑΚΟΜΗ δεν εχει γινει!!!
μετα απο αλλες δυο αναβολες, σημερα εστειλα τις τριτες και τελευταιες προσκλησεις!!!
πειραζει που θα το κανουμε το αλλο σαββατο ομως???
εεε???
αποφασισαμε να το κανουμε ενα after αποκριες μασκε παρτι!!!!
μερικες μαμαδες με κοιταξανε καπως περιεργα αλλα τι να κανουμε τωρα!!!!
το κοριτσακι μου ηθελε αποκριατικο παρτι και εχουμε κανει τοση προετοιμασια...
ασε που εχω ετοιμασει και την στολη μου και περιμενω πως και πως να ντυθω το λιονταρι απο το wizard of oz γιατι θελω courage οπως και ελεγε και εκεινο και εχω και την αναλογη χαιτη!!!
λετα να το ευχαρηστιεμαι πιο πολυ το παρτι απο την κορη μου?
μαλλον αλλα μη της το πειτε!!!!

χμμμμ...
τι αλλο εγινε?
εκανα ενα πολυ ομορφο ταξιδι αστραπης!!!
εφυγα βραδυ με το καραβι και γυρισα την επομενη το μεσημερι με το αεροπλανο!!!
ειδα ενα απο τα πιο ομορφα λιμανια νομιζω και πολυ ελπιζω να το ξανα κανω συντομα!!!
(ακους εσυ που σου μιλαω????ναι, εσυ!!!)

ο γιος μου μου ειπε πως θελει να γραφτει στην ΚΝΕ...
μου ηρθε καπως ξαφνικο αν και παντα ειχε μια ταση να συζηταει διαφορα θεματα που δεν ειναι πια συνηθισμενο στην ηλικια του και αν κρινω απο το περιβαλλον που μεγαλωνει, νομιζω πως ειναι αναμενομενο...(με το καροτσι τον πηγαινα στις πορειες!!!)
νομιζω πως ο νεος Τσιπρας του ΚΚΕ γεννιεται! (πως τα λεω, ε?)
οι αντιδρασεις απο πολλους ειναι διαφορετικες...
αλλοι συμφωνουνε, αλλοι οχι...
δεν ξερω τι να πω και εγω...
απο την μια το θεωρω πολυ φυσιολογικο..(τι θα μπορουσε να ειναι?ενας 15χρονος ροκας στην ΟΝΝΕΔ????)
απλα ελπιζω να μπορεσει να κρατησει καποια αντικειμενικοτητα και να μη τα βλεπει ολα απο μια πλευρα παντα...
κατα αλλα, οπως και ο ιδιος ειπε, αντι να καθομαι με τις ωρες στο netcafe που πανε οι πιο πολλοι απο τους φιλους του, πηγαινει εκει και μιλανε για διαφορα αλλα θεματα που μας αφορουνε ολους...
θα δειξει...
εγω τον στηριζω και χαιρομαι που σκεφτεται ετσι...
και νομιζω πως θα τα παει μια χαρα...

αυτα ειναι τα νεα μου...
τα αλλα ειναι βαρετα...
δουλεια και δουλεια και δουλεια...
ελπιζω να ξαναβρω τον ρυθμο μου και να κανω κανονικο blogging...
μου ελειψε...
και αντε να διαβασω ολα που εχω χασει!!! (εισαστε και μερικοι πολυ ambitious!!!γραφετε πολυ!!!!)
ειχα ομως λιγο ελευθερω χρονο...
και τι εκανα νομιζετε?
εφτιαξα εναν χαλβα...
και ιδου οι αποδειξη!!!!

ηρθε και η σειρα μου...

τα καταφερα τελικα...
αργησα λιγο αλλα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ειμαι και εγω ετοιμη με την δικη μου συμμετοχη στο παιχνιδι εδω στο blogworld που με καλεσε ο φιλος μου ο Στρατος ( http://sandman-chronicles.blogspot.com/ μα να μη ξερω ακομη πως μπαινουνε τα links!!!) και να σας πω το δικο μου αγαπημενο μου ποιημα...

ποτε δεν ειμαι σταθερη σε κατι οταν λεω πως ειναι 'αγαπημενο μου'...
αναλογος την διαθεση μου αλλαζει και εκεινο που θα ειναι το 'αγαπημενο μου' γιαυτο σκεφτηκα πολυ τι με εκφραζει πιο πολυ αυτον τον καιρο...
και ακρη δεν εβγαλα...
ειμαι σε τετοια φαση...
undecided...
και γιαυτο διαλεξα ενα ποιημα που οταν το πρωτο διαβασα στα 14 μου...
μου φαινοτανε απλα γραμμενο για μενα...
και ας εχει μεσα διαφορα μοναχικα στοιχεια και ισως καποια μελανχολικα πραγματα...
η αληθεια ειναι πως πολλες φορες ημαστε μονοι...
και ο πολυ αγαπημενος μου Edgar Allan Poe το εγραψε πολυ ομορφα σε αυτο το ποιημα του...

Αlone

From childhood's hour I have not been

As others were; I have not seen

As others saw; I could not bring

My passions from a common spring.

From the same source I have not taken

My sorrow; I could not awaken

My heart to joy at the same tone;

And all I loved, I loved alone.

Then- in my childhood, in the dawn

Of a most stormy life- was drawn

From every depth of good and ill

The mystery which binds me still:

From the torrent, or the fountain,

From the red cliff of the mountain,

From the sun that round me rolled

In its autumn tint of gold,

From the lightning in the sky

As it passed me flying by,

From the thunder and the storm,

And the cloud that took the form

(When the rest of Heaven was blue)

Of a demon in my view.

-The End-

Μερικες μερες μετα, μου εστειλε αλλη προσκληση ο Στρατος και αυτο ειχε πολυ πλακα γιατι απλα ειναι completely useless και πολυ μαρεσουνε αυτα!!!!

οι κανονες ητανε οι εξης:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.

4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

(directly copy pasted from my friend Indictus (http://indictos.wordpress.com/ thanks Indie μου!!!)

και ετσι πηρα το βιβλιο που διαβαζω τις τελευταιες μερες που μου εκανε ενα αγαπημενο μου προσωπο δωρο προσφατα, 'Τα Κεραμιδια Σταζουν' απο τον Χρονη Μισσιο και πηγαινω στην σελιδα 123 και ξεκινω...

'Μα ελα που αργησε να ξυπνησει...

Ο Ποποφ, του'πανε, απο ωρα τον περιμενε κατω στο αυτοκιντο-μπολσεβικος, βλεπεις.

Ντυθηκε βιαστηκα, και να το παλι!!!'

Κριμα που δεν μπορω να γραψω τα παρακατω γιατι εχει μια περιγραφη απιστευτη!!!!

τρεξτε να το διαβασετε!!!!

Και εγω τωρα με την σειρα μου προτεινω τις φιλες μου Lote Alcarin, 3 parties a day, Negma, Γλαρενια και το Patsiouriακη μου στο ιδιο παιχνιδι!!!! (ναι, βριστε με αφοβα!!!!)

thanks Στρατο μου!!!!

μια καινουργια αναμνηση...

ηρθε το ασπρο...

και τα σκεπασε ολα...

σκεπασε ολα τα ασχημα...

και τα εκανε για λιγο να μοιαζουνε ομορφα...

εστω για λιγο...

χαθηκε το γκρι...

το μουντο αυτο το χρωμα...

εκανε τις πολυχρωμες τεντες στις πολυκατοικιες γυρω μου να φαινονται για μια φορα ομορφες...

ολες ενα καθαρο λευκο...

καθομουνα και εγω αναμεσα εκει εξω...

τα παιδια παιζανε με χαρα...

το ματι ξεκουραστο πια απο το λευκο το χαδι γυρω μας...

και εγω εκει...

αναμεσα του...

και με σκεπασε και μενα το λευκο...

απο πανω μεχρι κατω...

πηρα και μια μεγαλη ανασα και γεμισανε και τα πνευμονια μου με τον κρυο αερα...

απλα υπεροχο...

και τραβουσα φωτογραφιες με τα ματια μου...

τις κρατησα μεσα μου...

αυτες τις εικονες γεματες απο χαρα...

απο γελιο...

απο ησυχια...

αναμεσα απο τα γελια και το παιχνιδι να ακουγεται και το χιονι να πεφτει...

ποσο πισω παλι με ταξιδεψε...

παλι πισω σε αναμνησεις...

ολο εκει με πανε τελευταια οι σκεψεις μου...

πισω σε αλλες σελιδες γεματες απο αλλες εικονες...

καλο τωρα ειναι αυτο?

δεν ξερω...

δεν ζω το παρων μου σε μια αναμνηση...

αλλα παντου εκει με πανε...

σε αλλες στιγμες μοναδικες και εκεινες...

ειδα ομως κατι που δεν το ειχα προσεξει και πολυ αλλη φορα...

και εβγαλα και μια καινουργια φωτογραφια που δεν ειχε πανω του κατι απο το παρελθον..

μονο το παρων...

ουτε απο το μελλον...

απο το μελλον δυσκολο να βγαλω μια εικονα στο μυαλο μου...

ουτε να το φανταστω μπορω...

γιαυτο σας μοιραζομαι μια καινουργεια αναμνηση,,,

απο το τωρα...

a breath of....smiles

πηρα 2 ματσακια απο τα αγαπημενα μου ζουμπουλια...
και ενα απο baby's breath (ετσι λεγεται αυτο το ψιλο ασπρο ανθακι στα αγγλικα)
και τα εβαλα μεσα σε ενα βαζο (μπορει να μη πολυ ταιριαζει αλλα εμενα ετσι μου εκατσε τωρα)...
και μοσχοβολαει το σαλονι μου (στο τραπεζι του σαλονιου ζωγραφιζανε οι μικρες και δεν γινοτανε να μπει εκει)...
5 ευρω..(με εκλεψε ο τυπος με το baby's breath αλλα δεν ηθελα να χαλασω την ηδη καπως διαθεση μου)...
ενα τοσο μικρο ποσο που οφειλεται για το χαμογελο μου τωρα (που σηγουρα αξιζει παραπανω απο τοσο οπως και ναναι!)...
παρτε και ολοι μια βαθια εισπνοη και μυριστε τα ομορφα ζουμπουλια...
αντε γιατι δεν παμε καλα...

και εγω πρωτη και καλυτερη!!!

απλα high...

σημερα θυμηθηκα το δωματιο μου το παλιο...
εκεινο μου μοιραζομουνα με την αδελφη μου την μεσαια...
εκεινο που εκανα ολα τα εφηβοικα μου ονειρα...
εκεινο που καθομουνα και διαβαζα κρυφα με ενα φακο κατω απο την κουβερτα μου ατελειωτα βραδυα...
εκεινο που χανομουνα μεσα στα βιβλια με τον King Arthur και ονειρευομουνα να ερθει ο δικος μου Lancelot με μαυρο αλογο να με σωσει..
θυμαμαι τις ατελειωτες κουβεντες που ειχα με την αδελφη μου...
ή μαλλον καλυτερα εγω μιλουσα παντα...
εκεινη με ακουγε...
εγω παντα ημουνα αυτη που ειχα τα διαφορα...
η ανυσηχη της οικογενειας...
με ενα ανησυχω πνευμα ζουσα και μαλλον το εχω ακομη αυτο...
εκεινη δεν ητανε ετσι...
εκεινη παντα ακουγε μονο...
δεν σηκωνε ποτε την φωνη της...
δεν τολμουσε ποτε απο μονη της να κανει κατι...
μεσα απο τις δικες μου τρελες ζουσε τις δικες της...
οπως την φορα που επρεπε να βγω να δω την τοτε αγαπη της ζωης μου...
και φυσικα οι γονεις μου δεν θα με αφηνανε αφου και δεν το ξερανε...
και ετσι εδεσα τα σεντονια μου μαζι και το εσκασα στις 12 το βραδυ απο το παραθυρο μου...
με -10 βαθμους εξω..
και ενα μετρο και χιονι..
απο τον πρωτο οροφο της μονοκατοικιας μας...
και καθως πηδηξα κατω...
ειδα τα φωτα να αναβουνε...
με ειχανε ακουσει...
αλλα εγω εφυγα και πληρωσε την πρωτη μπορα εκεινη...
αν και ειπε πως δεν ηξερε τιποτα...
αλλα και μετα απο την μπορα που φαγαμε και οι δυο μας...

εκεινη ητανε εκει και λεγαμε ολες τις λεπτομεριες με χαρα...
και ας ειχε γινει χαμος πριν..
εμεις την στιγμη την ομορφη ζουσαμε...
τα αλλα ητανε περιτα..
ετσι γινοτανε στο δωματιο μου...
στο δωματιο μας..
και μου κρατουσε το χερι μου πολλες φορες εκεινη...
και εγω μιλαγα και μιλαγα και μιλαγα...
για τα ονειρα μου...
και τους καυγαδες με τους γονεις μου...
για τα αγορια...
για το τι χρωμα θα εβαφα παλι τα μαλλια μου...
μεγαλωσα στην εποχη του 80s βλεπετε...
αν και ημασταν μονο μια χουφτα απο παιδια που ακουγαμε british music τοτε...
εγω εκει χανομουνα και εβρισκα την ηρεμια μου εκει που δεν την εβρισκα πουθενα αλλου...
και θυμαμαι καθε τεταρτη βραδυ που περιμενα με το τοτε walkman μου στο αφτι...
παλι στα κρυφα...
να ακουσω την μοναδικη εκπομπη που ειχαμε τοτε με βρετανικη μουσικη και την παρουσιαζε και αγγλος straight from london!!
rock over london λεγοτανε και με ταξιδευε η φωνη του Graham Dean τοτε...
και ελεγα ποσο πολυ ηθελα να παω στην αγγλια και να ζω κοντα σε ολους αυτους που μεγαλωνα παρεουλα...
και τωρα θυμαμαι την ντουλαπα μου...
εκει ητανε ολοι μαζεμενοι...
οπως τις πιο πολλες μαμαδες, και η δικη μου δεν μου αφηνε να κολλησω τις αφησες μου στους τοιχους...
'εκεινοι οι περιεργοι με τα μαλλια που φαβονται?' τσιριζε...
προτιμουσε εκεινες με τα κουταβακια και γατακια...
εγω ηθελα dali...
εκεινη τραβουσε τα μαλλια της και απορουσε πως βγηκα ετσι...
ελα μου ντε..

και εγω την ιδια απορια ειχα...
και ετσι μεσα στην ντουλαπα μου ητανε ολοι κρυμενοι...
οι Smiths, οι Cure, Sex Pistols, οι τοτε U2, οι depechemode και τοσοι αλλοι μαζι...
κοντα τους μια απο τους Violent Femmes γιατι τοτε ητανε απλα ενα μικρο τοπικο group που τους βλεπαμε μονο μερικα 'περιεργα' παιδια που ειχανε 'περιεργα' μαλλια και ρουχα μαυρα...
εκει στην ντουλαπα μου χανομουνα στα πολυ δυσκολα...
και εβαζα και παλι το walkman στα αφτια μου και κλεινομουνα μεσα της...
ναι μεσα της...
και ταξιδευα...
παντα εμπενε λιγο φως απο καπου...
αλλα και να μην ειχα φως δεν με ενδιαφερε...
εγω ειχα την μουσικη στα αφτια μου...
και αυτο μονο μου εφτανε...
το μονο φως που μου φωτιζε την ψυχη μου ητανε η μουσικη...
και σημερα καθως σκεφτομουνα αυτα...
εψαχνα την μουσικη παλι να μου δωσει λιγο φως...
και εβαλα ενα παλιο μου αγαπημενο μου τραγουδι...
και πεταω μαζι του ψιλα...
high οπως λεει και ο robert smith...

When I see you sky as a kite
As high as I might
I can't get that high
The how you move
The way you burst the clouds
It makes me want to try

When I see you sticky as lips
As licky as trips
I can't lick that far
But when you pout
The way you shout out loud
It makes me want to start

And when I see you happy as a girl
That swims in a world of magic show
It makes me bite my fingers through
To think I could've let you go

And when I see you
Take the same sweet steps
You used to take
I say I'll keep on holding you
My arms so tight
I'll never let you slip away

And when I see you kitten as a cat
Yeah as smitten as that
I can't get that small
The way you fur
The how you purr
It makes me want to paw you all

And when I see you happy as a girl
That lives in a world of make-believe
It makes me pull my hair all out
To think I could've let you leave

And when I see you
Take the same sweet steps
You used to take
I know I'll keep on holding you
In arms so tight
They'll never let you go

chocolate anyone?

ειναι μερικες μερες που δεν θελεις να τελειωνουνε...

απο την πρωτη καλημερα που λες...

μεχρι την τελευταια καληνυχτα που ευχεσαι...

ειχα μια απο αυτες πριν μερικες μερες...


οταν χτυπησε το ξυπνητηρι μου εκεινη το πρωινο στις 6.30 το πρωι...

ανοιξα τα ματια μου με ενα χαμογελο στα χειλη τοοοοσο μεγαλο...(σαν να μιλαω στην μικρη μου τωρα αισθανομαι!!!)

και απο εκει ξεκινησε μια μερα που ητανε τοσο φωτεινη οσο τον ηλιο που ειχε τοτε...

δεν θα μπω σε λεπτομεριες...

δεν εχουνε και πολυ σημασια εξαλλου...

αλλα ητανε ομορφη μερα...

πολυ ομορφη μερα...

και μοιρασα ενα αγαπημερνο μου μερος με εναν εξισου αγαπημενο μου προσωπο...

και νομιζω πως το αγαπησε οσο εγω...

και αυτο με εκανε τοσο χαρουμενη...

το βραδυ παλι πηγαμε στο κυτταρο...

να δουμε την τελευταια εμφανηση του locomondo εκει για φετος το χειμωνα...

εχει παθει ενα κολλημα η αδελφη μου και δεν μπορουσα να της χαλασω το χατιρι...

τριτη φορα ητανε που πηγαμε φετος...

νομιζω πως πια μας γνωριζουνε...

η φουλα μου (αδελφουλα μου δηλαδη) πολυ ελπιζει πως ο μαρκος την ειδε δηλαδη!!

και ετσι πηγαμε...

δεν πολυ ηθελα να ειμαι ειλικρινης...

αλλα πηγα...

εχω φαντασματα εκει απο μια αλλη συναυλια και παντου τους εβλεπα...

αλλα ειπα θα πιω καμια μπιρα και θα ξεχαστω...

που θα παει...

θυμαστε που ειχα γραψει στο προπροηγουμενο μου ποστ πως δεν ηρθε το παλικαρι με την λακτα να με ξαφνιασει τοτε?

παλι στο κυτταρο ημασταν...

παλι στους locomondo...

ε τωρα ομως κατι αλλαξε...

καθως περιμεναμε να παρω την μπιρα μου καποιος με ακουμπισε απο τα απιστερα μου...

γυρισα...

και εκει ητανε...

εκεινος...

με μια lacta στο χερι...

και εγω τα εχασα..(γιατι ειμαι πολυ χαχας σας το λεω και μαρεσουνε ολα αυτα τα ομορφο-μελο-ρομαντικα πραγματα).

απλα τα εχασα...

και τον κοιτουσα...

και τον κοιτουσα...

ε και μετα χαμογελασα...

και τα υπολοιπα δεν σας τα λεω γιατι ισως υπαρχουνε και μικρα παιδια μου διαβαζουνε αυτο το blog και δεν κανει...

αλλα εγω πολυ χαρηκα...

και πολυ ξαφνιαστηκα...

και σε κανει να αισθαναισαι τοσο ξεχωριστη...

και ομορφα που δυο σου τοσο αγαπημενα σου προσωπα...

οπως η φουλα μου που το κανονισε...

και εκεινος που ηρθε...

σε σκεφτηκανε τοσο...

και ετσι τελειωσε μια τοση ξεχωριστη μερα για μενα...

τελειωσε με το ιδιο και ισως και πιο μεγαλο χαμογελο που ξεκινησε...

παντως τελειωσε με το ιδιο προσωπο...

και τελικα αυτο το μυστικο μου κρατησε το λογο του...

κανει ο,τι μπορει να εχω αυτο το χαμογελο στα χειλη μου...

αλλα οχι μονο στα χειλη μου...

αλλα και μεσα στα ματια μου...

εκεινος ξερει τι εννοω...

σας κερναω ολους απο την σοκολατα μου...

τοση γλυκια σοκολατα δεν εχετε ξανα φαει ειμαι σηγουρη!!!!

ένας χρόνος μετά...

μου ειναι δυσκολες αυτες τις μερες...
περυσι τετοιο καιρο γινοντανε το ελα να δεις σπιτι μου...
και μεσα μου το ελα αλλο τοσο να δεις...
τετοια εποχη περυσι μετα απο μια σχεσης ζωης...
αποφασησαμε με τον ανδρα μου να χωρισουμε...

μη το βλεπετε ποσο ευκολα το γραφω...
καμια σχεση...
σε ενα σαββατοκυριακο μαζεψα και αδειασα τα πραγαματα του τρεις φορες(αν γινεται να μαζευτει μια ζωη μεσα σε βαλιτσες και κουτες δηλαδη)...
και εκεινος μετα απο τεσσερις μερες με ενα 'αυριο θα φυγω' καθε μερα, τελικα εφυγε...
δεν ξερω...
πολλες φορες αναρωτιεμαι αν καναμε το σωστο...
οχι για τα παιδια μας μονο...
γιατι κακα τα ψεματα...
αν οι γονεις δεν ειναι καλα με τον εαυτο τους και με τον συντροφο τους,
τα παιδια τα εισπρατουνε αυτο...
οσο και να θελεις να τους κοροιδεψεις...
καταλαβαινουνε τα παντα...
αλλα για μας..
για εκεινον και για μενα...

με ρωτανε συνεχεια αν υπηρχε 'τριτος' στην σχεση μας...
παντα τους κοιταω με απορια...
ποσο ρηχα το βλεπουνε οι πιο πολλοι..
τριτος με την δικοι τους εννοια ποτε δεν υπηρχε..
αλλα υπηρχε ενας αλλος τριτος...
ειναι ο εαυτος μας που πολλες φορες τον αφηνουμε στην ακρη...
να κοιμαται...
παραμελημενος...
και ξαφνικα μια μερα κοιτας τον εαυτο σου στον καθρεφτη και δεν εισαι εσυ...
δεν γνωριζεις τον ανθρωπο που βλεπεις μπροστα σου...
και αναρωτιεσαι τι γινεται...
τι εγινε...
που πας και τι θα κανεις...
το σεβομαι αυτο...
το βιωσε ο ανδρας μου και προσπαθησα πολυ να τον υποστηριξω...
αλλα πολλες φορες δεν θελει ο αλλος να τον βοηθησεις...
θελει απλα να βρει τον δρομο του...
και καταλαβαινεις ξαφνικα πως μαλλον λαθος εκανες και εσυ που τον δικαιολογουσες συνεχεια...
για την μια συμπεριφορα...
για την αλλη πιο ασχημη...
και ξαφνικα βλεπεις και τον εαυτο σου μεσα στο ματι...
και βλεπεις τα δικα σου φταιξηματα...
παντα αναγνωριζα τα δικα μου λαθη...
παντα ημουνα πιο καλη μαμα απο συζηγος...
αλλα πιστευα πως αυτο ητανε που μετρουσε πιο πολυ εκεινη την στιγμη...
και ετσι αφησα τις δικες του αναγκες...
και τις δικες μου...
στην ακρη...
πιο πολυ απο οσο αντεχε η σχεση μας...

η συνηθεια ειναι κακο πραγμα...
το πιστευω με ολη μου την καρδια αυτο...
οταν συνηθιζεις σε πολλα, δυσκολα τα εκτιμας...
μονο οταν τα χανεις τα βλεπεις ποσο μονακριβα ητανε...
ακομη και το πιο ανουσιο πραγμα...
ολα σου λειπουνε...

περασε πια αυτος ο χρονος...
περασαμε και εμεις ο,τι περνανε οι ανθρωποι οταν ξαφνικα τους ερχεται τουμπα η ζωη τους ολη...
ολα αλλαζουνε...
ακομη και αυτα που δεν θες ή που δεν περιμενες να αλλαξουνε...
παλι απο την αρχη για πολλα πραγματα...
σχεσεις...
φιλιες...
η καθημερινοτητα...
ολα...
αλλα μερικα πραγματα μενουνε το ιδιο...
ακομη αισθανομαι τον ιδιο ενθουσιασμο οταν τον βλεπω εκεινον...
καθε κυριακη τρωμε μαζι λεμε για χαρη τον παιδιων...
αλλα νομιζω πως ειναι και για δικια μας χαρη λιγο πιο πολυ...
παντα με δεχεται με ενα φιλι και με μια αγκαλια...
οι αγκαλιες και τα ματια δεν λενε ψεματα...
ολα τα αλλα μπορουνε...
αλλα αυτα οχι...
και ξερω πως ακομη αγαπιομαστε το ιδιο...
αλλα πια και εγω με βρηκα...
και με ειχα χασει για πολυ καιρο...
αυτη η βλακεια που λενε πως opposites attract ισχυει μεχρι ενος σημειο...
ο ενας απο τους δυο παντα χανει τα δικα του προσπαθοντας να καλυψει τις αναγκες του αλλου...
και εγω εκει χαθηκα...
μαζι με αυτα που αγαπουσα τοσο πολυ γιατι απλα δεν υπηρχε καποιο κεινο εδαφος μεταξι μας...
δεν μετανιωνω ομως...
περασαμε τα απιστευτα ομορφα μαζι...
μεγαλωσαμε μαζι...
αντιμετωπισαμε τις πιο δυσκολες καταστασεις μαζι...
καναμε και τρια παιδακια μαζι...
δεν γινεται να μετανιωσω για κατι...

ειχα γραψει αυτο το 'ποιημα' ας πουμε πολλους μηνες πριν...
το ξαναβαζω στο blog μου γιατι απλα τα λεει καλυερα απο ο,τι αλλο θα μπορουσα να πω εγω τωρα...
δεν μετανιωσα ποτε που αγαπησα καποιον με ολη μου την καρδια και υπαρξει...
οσο και να με πονεσε αυτο μετα...
και παλι το ιδιο θα κανω...
και συνεχιζω να κανω...
και ας με πληγωνουνε πολλες φορες...
το να αγαπας ειναι ενα απο τα πιο σπουδαια πραγματα που μπορει να ζηση κανεις...

Για Σενα...

Αποφασισα να σου γραψω αυτο τωρα γιατι ποτε δεν θα το δεις...
ποτε δεν θα το διαβασεις...
ποτε δεν θα το καταλαβαινες...
ποτε δεν θα με καταλαβεις...

Πανε τοσους μηνες απο τοτε που εφυγες...
αλλος τοσος καιρος που αν και μαζι...
χωρια ζουσαμε...
ο καθενας απο εμας χαμενος στον εαυτο του...
στο θυμο του...
στην συγχυση του.

Καποτε,
καθε φορα που σε κοιτουσα στα ματια...
τον εαυτο μου εβλεπα μεσα σε αυτα...
και εσυ
στα δικα μου...
τον ιδιο σου εαυτο.

Τωρα βλεπω να με κοιτας...
και να αναρωτιεσαι σιωπηλα
αν υπαρχει ακομη κατι μεσα στα δικα μου?
κατι που να δειχνει...
κατι που να λεει...
κατι αλλο απλα
αλλα να ειναι μονο για σενα?

Δεν αφηνω τον εαυτο μου να λυγισει...
να δειξω τον πονο που περνω...
αλλα καθε φορα που σου γυριζω την πλατη...
ενω εσυ εχεις δει το πλατυ χαμογελο στα χειλη μου...
τα δακρυα πεφτουνε σιγα σιγα απο τα ματια μου
και αλλα τοσα τρεχουνε ασταματητα μεσα μου.

Δεν υπαρχει μερα που να μη σε σκεφτομαι...
δεν υπαρχει γωνια στο σπιτι να μη σε βλεπω...
υπαρχεις παντου και λειπει η παρουσια σου..
η απουσια σου ειναι φανερη...
παντου.

Βλεποντας τα ματια τον παιδιων μας
ειναι σαν να εισαι μπροστα μου...
παντα...
και μου λειπεις...
δεν προκειται αυτο ποτε να τελειωσει...
τιποτα δεν βοηθαει να σε σκεφτομαι λιγοτερο..
τιποτα δεν βοηθαει να μου απαλυνει τον πονο..
να μου λειπεις λιγοτερα...
να σε σκεφτομαι λιγοτερο..
να σε αγαπω λιγοτερα...
για να γινουνε ολα τοσο πολυ πιο ευκολα.

Λυπαμαι που καπου στο δρομο μας...
καπου μεσα στα δυσκολα της ζωης...
στις δυσκολιες που φερνει το περασμα του χρονου...
χαθηκαμε εμεις οι δυο...
που το χερι που απλωσαμε για βοηθεια
ποτε δεν το ειδε ο αλλος...
και ετσι μονοι μας..
εσυ και εγω..
χαθηκαμε λιγο λιγο καθε μερα..
μεχρι που δεν γινοτανε να δει ο ενας τον αλλον πια..
και ας ημουνα εγω μπροστα σου..
και ας ησουνα εσυ μπροστα μου..

Αποφασισα να σε αγαπω το ιδιο ομως..
να μη προσπαθω να σε αγαπω λιγοτερο..
να μη προσπαθω να σε ξεχασω..
να μη προσπαθω να σε κακολογω αλλο πια στον εαυτο μου..
σε αγαπησα ολοκληρωτικα...
εγωιστικα...
απολυτα...
σε ολα τα ακρα φτασαμε και οι δυο..
εγω με σενα..
και εσυ με μενα...
αλλες φορες με αγαπη
αλλες φορες με μισος
αλλα ητανε ολα πραγματικα αισθηματα..
αληθινα...
θα μεινω με αυτη την αναμνηση για παντα..
αυτο μου φτανει..
ελπιζω...

μπίρι μπίρι...

λοιποοοοοον....

γυρισα...

δεν ειμαι ακομη στα καλυτερα μου...
σαν να ειμαι σε ενα rollercoaster αισθανομαι...
στιγμες ειμαι στα πανω μου και ειναι λες και μπορω να αγγιξω τα συννεφα...
και μετα ειμαι στα τοσο down μου που ειναι λες και μπορω να γευτω το χωμα...(εχει χαλια γευση by the way...)


περασε μια εβδομαδα...
την περασμενη εβδομαδα ειχε ο γιος μου τα birthday του...
15 χρονων εγινε πια το παλικαρι μου...
και πραγματικα ειναι λες και χτες που τον γεννησα...
ενα 'ασχημο' μπειμπει με τριχουλες στην μυτουλα και στα αυτια του...
γενικος ητανε ενα τριχωτο μωρο...
αλλα τωρα εχει γινει ενα πανεμορφο παλικαρι που με περναει πια στο υψος και με φωναζει 'κοντη'...(και δεν ειμαι!!αλλα δεν ειμαι και 1 78!!!)
ειναι αυτος που μου δινει παντα το πρωτo φιλι καθε μερα μαζι με μια ομορφη καλημερα...
και παντα με φωναζει ΄'μανουλα' (ειδικα οταν θελει κατι ή εχει κανει καμια βλακεια)..
τωρα τελευταια συνηθιζει να με λεει και 'χαζο' αλλα μαρεσει...
επισης λεει πως ειμαι 'καμενη' με τον υπολογιστη και μαλλον εχει δικιο...
ειναι ο μακρυμαλλης γιος που παιζει ηλεκρτικη κιθαρα και φοραει μαυρα ρουχα που παντα ηθελα να εχω...
τον καμαρωνω απλα γιατι εχει αποψη και τολμαει να την πει σε μια εποχη που η μαζα κανει τις κινησεις...
μου μοιαζει πολυ σε χαρακτηρα και μαρεσει που ειναι ευαισθητος...
ωρες ωρες γινεται πολυ σκληρος βεβαια, αλλα ολοι εχουμε τα ελατωματα μας...
νομιζω πολλες φορες πως μαζι με τον Γιαννη μεγαλωσαμε...και εξακολουθουμε να μεγαλωνουμε...
ωρες ωρες νομιζω πως ειναι πιο ωριμος και απο μενα και με βαζει στην 'θεση μου' οπως λενε αλλα και αυτο μαρεσει...
οπως και τον ιδιου...
να ειναι παντα καλα και να κανει αυτο που πραγαμτικα θελει στην ζωη του...



τι αλλο εγινε την εβδομαδα που περασε;
χμμμμμ...
το μυστικο μου ειναι μπερδεμενο...
καταφερε και με μπερδεψε και εμενα...
αυτο δεν ειναι κατι καλο βεβαια...
εχω και enemy ξερετε...
και πολυ δυσκολο εχθρο...
'λογικη' την λενε και μου εχει σπασει τα νευρα...
δεν τα παω πολυ καλα με την λογικη και δεν κανω συνηθως τις αποφασεις μου με βαση της...
και το παλευω...
αλλα επειδη ειμαι αισιοδοξος ανθρωπος...
νομιζω πως θα την νικησω κιολας!!(σας ειπα..ειμαι στον κοσμο μου πολλες φορες!)
εξαλλου...
ειμαι σηγουρη πως το αξιζει...το μυστικο μου δηλαδη..(αν κανω λαθος παλι εδω θα κλαιγομαι να ξερετε..να εχετε παλι τα χαρτομαντιλα ετοιμα!!!)


ειμαι μονιμος μπουκομενη πια...
στα προθυρα να αρρωστησω παλι...
εχω να το παθω αυτο κατι χρονια...
ουτε καν θυμαμαι ποτε δηλαδη...
και με ριχνει και αυτο...
συνεχεια αρρωστη ειμαι...
αλλα δεν παιρνω φαρμακα και πιστευω πως θα το νικησω στο τελος!!


αρχισα παλι γυμανστικη και αστα να πανε...
ειμαι πιασμενη απο παντου...
αχ ελπιζω να ξεπερασω την πρωτη εβδομαδα και μετα θα το συνηθισω παλι...
wishful thinking i know αλλα ειπαμε...αισιοδοξια!!!


πηγα στους locomondo πεμπτη στο κυτταρο...
ειχα ξανα παει με αλλη παρεα και αυτην την φορα δεν ητανε το ιδιο...
την επαθα την καταθλιψη εκει μπροστα απο τον Μαρκο και οσοι ξερετε ποσο ομορφος ειναι αυτος,
καταλαβαινετε ποσο χαλια ημουνα..
ας που ειχα παει με την αδελφη μου την μικρη (19 χρονων) και οι δυο φιλες της (και αυτες 19 χρονων) και σε καποια στιγμη αισθανομουνα σαν κηδεμονας αντι για παρεα(οταν σου μιλανε στον πληθυντικο καταλαβαινεις πως μεγαλωσες..)
ασε που περιμενα οπως την διαφημιση της lactas να ερθει το παλικαρι απο πισω και να μου χαρισει μια σοκολατα...
αλλα για μια ακομη φορα...
nada..(που σημαινει τιποτα στα μεξικανικα..εμεις στο αμερικα μαθαινουμε ξενες γλωσσες βλεπετε!!!)
βλακειες δειχνει η τηλεοραση!!! (ετυχως γιατι την σοκολατα δεν μου λειπει να την φαω..πιστεψτε με!!!


την κυριακη κανονισα μαθημα...
mega βλακεια και αυτο...
μολις βγηκα απο το σπιτι και ειδα τον υπεροχο ηλιο αλλαξα γνωμη...
πηγα φυσικα στο μαθημα μου...
ειδα την μαμα και μαθητη απο κοντα..
ειπαμε διαφορα(την καλοπιασα την μαμα δηλαδη) και της ειπα πως μου ετυχε κατι(μικρο ψεματακι δηλαδη) και πρεπει να φυγω(τρεχοντας την εκανα δηλαδη!)...
πηρα το τουτου μου...
εβαλα δυνατα το cd που ακουω συνεχεια τελευταια...(radiohead 'in rainbows')
πατησα το γκαζι και πηγα στο δελτα φαλιρου(καπως ετσι λεγεται..ξερετε που εννοω)...
καθησα στην ακρη εκει σε μια μικρη παραλια...
και τα ειπα λιγο με τον εαυτο μου...
διαφωνισα μαζι μου σε πολλα...
ειναι ωραια να τσακωνεσαι με τον εαυτο σου ξερεις...
ποτε δεν ξερεις ποιος κερδιζει στο τελος...
αλλα καλυτερη παρεα δεν θα μπορουσα να εχω εκεινη την στιγμη..(actually ψεμα ειναι και αυτο αλλα ητανε αλλου εκεινος και δεν μπορουσε να ειναι μαζι..απλα το λεω αυτο για παρηγορια..ξερετε εσεις...)
ξαναμπηκα στο τουτου μου...
τα ματια μου λιγο πιο ασπρα απο πριν (παντα κανουνε καλο τα δακρυα..αλλο big excuse αλλα τι να πω;πως να δικαιολογηθω;;)
οδηγησα παλι γρηγορα και μου ηρθε η νοστολγια να ανεβω σε μια μηχανη...
απο τοτε που εγινα μητερα δεν ξανα ανεβηκα...
το θεωρουσα πολυ ριψοκυνδινο...
αλλα η αληθεια ειναι πως με την μηχανη εχω κανει τις πιο ωραιες διακοπες και εκδρομες...
και εκεινη την στιγμη ηθελα να φορουσα παλι ολα τα δερματινα που ειχα τοτε...
και να ειμαι πανω στην cbr μας...
και να κραταω δυνατα εκεινον που ητανε μπροστα μου...
και να αφηνω τα ποδια μου κατω μεσα στον αερα...
να πηγαινουνε περα δωθε...
ωραιες ειναι οι μηχανες...
ωραιοι ειναι και οι μηχανοβιοι...
και αποψε δικαιωθηκα παλι που τους εχω μια αδυναμια...


ημουνα μεσα στο τουτου μου παλι...
πηγαινα στο μαθημα μου και μου επιασε το ματι ενας με τα μαυρα δερματινα του πανω σε μια bmw 1000...
πω πω!!!!
και κολλησα θα ομολογησω...
και αναρωτιομουνα πως να ητανε το παλικαρι κατω απο το κρανος με το ωραιο dainese μπουφαν με τα κοκκαλα και τις μαυρες μποτες...
ε μαλλον καρφωθηκα...(τι μαλλον..μονο η σαλιαρα μου ελειπε!)
και προχωρουσαμε μαζι..(ειχε κινηση ετυχως!!!)
και στο τελος...(αφου ειχα κοκκινησει σαν δεκαχρονο κοριτσι ενα πραγμα!)
σταματησε το παλικαρι διπλα...
και μου χαμογελασε...
πω πω ενα χαμογελο!!!(ευτηχος που φορουσα ζωνη και δεν επεσα απο το καθησμα μου!)
και μου ειπε πως εχει το ιδιο cd εκεινος..(ακουγα james 'laid' εκεινη την στιγμη..μη το σχολιασετε αυτο please!!!!)
ναι; ειπα και εγω ..(πολυ ετοιμολογη δεν με βρισκετε????)
ναι ειπε και αυτος..(μεγαλες στιγμες σας λεω!)
και ετσι προχωρησαμε λιγο...(ξεμπλοκαραμε λιγακι..ΤΩΡΑ βρεθηκε!!!!!)
παλι σταματησε διπλα στην πορτα μου το παλικαρι...
εγω το ειχα παθει το τρεμουλο..(ειναι επειδη ειμαι μικρη και αβγαλτη γιαυτο..τρομαρα μου!)
και επαιζα με τα μαλλια μου (μεγαλη αμηχανια σας λεω!)
και εκεινος εκει διπλα...να με ρωταει διαφορα....
και μου εκανε την ερωτηση...(να μου δωσει το κινητο του φυσικα..το μονοπετρο στο δευτερο ραντεβου εννοειται)
και εγω τι ειπα;
τι λετε;
μεγαλες στιγμες σας λεω...
'ε, οχι...δεν νομιζω' (με μουτζωνετε ομαδικος τωρα το ξερω..το νοιωθω!!)
και με κοιταξε...
κορναγανε απο παντου..
ειχαμε προκαλεσει την κινηση πια γιατι η κανονικη κινηση ειχε ξεμπολοκαρει...
και απλα χαμογελασε παλι...(πω πω κατι δοντια!!!)
και μου ειπε που πηγαινει για καφε εδω στο περιστερι...
και με μια ΄βουμ βουμ΄δυνατη και οσοι ξερετε απο μηχανες ξερετε πως η bmw η χιλιαρα εχει απιστευτο ηχο...σαν ενα χαδι ενα πραγμα...
εφυγε μπροστα μου...
και εγω εμεινα με ενα χαμογελο τοοοοσο μεγαλο στο προσωπο μου...
γιατι οπως και να το κανεις...
εμεις οι γυναικες μας αρεσουνε αυτα...
ε και ο μηχανοβοιος ητανε ou la la!!!!
και ετσι σας το εγραψα αυτο τωρα γιατι εχω μια φουντωση...
οχι απο εκεινον..(αμεσως στο πονηρο!!)
αλλα επειδη ανεβαζω πυρετο παλι!!!