ένας χρόνος μετά...

μου ειναι δυσκολες αυτες τις μερες...
περυσι τετοιο καιρο γινοντανε το ελα να δεις σπιτι μου...
και μεσα μου το ελα αλλο τοσο να δεις...
τετοια εποχη περυσι μετα απο μια σχεσης ζωης...
αποφασησαμε με τον ανδρα μου να χωρισουμε...

μη το βλεπετε ποσο ευκολα το γραφω...
καμια σχεση...
σε ενα σαββατοκυριακο μαζεψα και αδειασα τα πραγαματα του τρεις φορες(αν γινεται να μαζευτει μια ζωη μεσα σε βαλιτσες και κουτες δηλαδη)...
και εκεινος μετα απο τεσσερις μερες με ενα 'αυριο θα φυγω' καθε μερα, τελικα εφυγε...
δεν ξερω...
πολλες φορες αναρωτιεμαι αν καναμε το σωστο...
οχι για τα παιδια μας μονο...
γιατι κακα τα ψεματα...
αν οι γονεις δεν ειναι καλα με τον εαυτο τους και με τον συντροφο τους,
τα παιδια τα εισπρατουνε αυτο...
οσο και να θελεις να τους κοροιδεψεις...
καταλαβαινουνε τα παντα...
αλλα για μας..
για εκεινον και για μενα...

με ρωτανε συνεχεια αν υπηρχε 'τριτος' στην σχεση μας...
παντα τους κοιταω με απορια...
ποσο ρηχα το βλεπουνε οι πιο πολλοι..
τριτος με την δικοι τους εννοια ποτε δεν υπηρχε..
αλλα υπηρχε ενας αλλος τριτος...
ειναι ο εαυτος μας που πολλες φορες τον αφηνουμε στην ακρη...
να κοιμαται...
παραμελημενος...
και ξαφνικα μια μερα κοιτας τον εαυτο σου στον καθρεφτη και δεν εισαι εσυ...
δεν γνωριζεις τον ανθρωπο που βλεπεις μπροστα σου...
και αναρωτιεσαι τι γινεται...
τι εγινε...
που πας και τι θα κανεις...
το σεβομαι αυτο...
το βιωσε ο ανδρας μου και προσπαθησα πολυ να τον υποστηριξω...
αλλα πολλες φορες δεν θελει ο αλλος να τον βοηθησεις...
θελει απλα να βρει τον δρομο του...
και καταλαβαινεις ξαφνικα πως μαλλον λαθος εκανες και εσυ που τον δικαιολογουσες συνεχεια...
για την μια συμπεριφορα...
για την αλλη πιο ασχημη...
και ξαφνικα βλεπεις και τον εαυτο σου μεσα στο ματι...
και βλεπεις τα δικα σου φταιξηματα...
παντα αναγνωριζα τα δικα μου λαθη...
παντα ημουνα πιο καλη μαμα απο συζηγος...
αλλα πιστευα πως αυτο ητανε που μετρουσε πιο πολυ εκεινη την στιγμη...
και ετσι αφησα τις δικες του αναγκες...
και τις δικες μου...
στην ακρη...
πιο πολυ απο οσο αντεχε η σχεση μας...

η συνηθεια ειναι κακο πραγμα...
το πιστευω με ολη μου την καρδια αυτο...
οταν συνηθιζεις σε πολλα, δυσκολα τα εκτιμας...
μονο οταν τα χανεις τα βλεπεις ποσο μονακριβα ητανε...
ακομη και το πιο ανουσιο πραγμα...
ολα σου λειπουνε...

περασε πια αυτος ο χρονος...
περασαμε και εμεις ο,τι περνανε οι ανθρωποι οταν ξαφνικα τους ερχεται τουμπα η ζωη τους ολη...
ολα αλλαζουνε...
ακομη και αυτα που δεν θες ή που δεν περιμενες να αλλαξουνε...
παλι απο την αρχη για πολλα πραγματα...
σχεσεις...
φιλιες...
η καθημερινοτητα...
ολα...
αλλα μερικα πραγματα μενουνε το ιδιο...
ακομη αισθανομαι τον ιδιο ενθουσιασμο οταν τον βλεπω εκεινον...
καθε κυριακη τρωμε μαζι λεμε για χαρη τον παιδιων...
αλλα νομιζω πως ειναι και για δικια μας χαρη λιγο πιο πολυ...
παντα με δεχεται με ενα φιλι και με μια αγκαλια...
οι αγκαλιες και τα ματια δεν λενε ψεματα...
ολα τα αλλα μπορουνε...
αλλα αυτα οχι...
και ξερω πως ακομη αγαπιομαστε το ιδιο...
αλλα πια και εγω με βρηκα...
και με ειχα χασει για πολυ καιρο...
αυτη η βλακεια που λενε πως opposites attract ισχυει μεχρι ενος σημειο...
ο ενας απο τους δυο παντα χανει τα δικα του προσπαθοντας να καλυψει τις αναγκες του αλλου...
και εγω εκει χαθηκα...
μαζι με αυτα που αγαπουσα τοσο πολυ γιατι απλα δεν υπηρχε καποιο κεινο εδαφος μεταξι μας...
δεν μετανιωνω ομως...
περασαμε τα απιστευτα ομορφα μαζι...
μεγαλωσαμε μαζι...
αντιμετωπισαμε τις πιο δυσκολες καταστασεις μαζι...
καναμε και τρια παιδακια μαζι...
δεν γινεται να μετανιωσω για κατι...

ειχα γραψει αυτο το 'ποιημα' ας πουμε πολλους μηνες πριν...
το ξαναβαζω στο blog μου γιατι απλα τα λεει καλυερα απο ο,τι αλλο θα μπορουσα να πω εγω τωρα...
δεν μετανιωσα ποτε που αγαπησα καποιον με ολη μου την καρδια και υπαρξει...
οσο και να με πονεσε αυτο μετα...
και παλι το ιδιο θα κανω...
και συνεχιζω να κανω...
και ας με πληγωνουνε πολλες φορες...
το να αγαπας ειναι ενα απο τα πιο σπουδαια πραγματα που μπορει να ζηση κανεις...

Για Σενα...

Αποφασισα να σου γραψω αυτο τωρα γιατι ποτε δεν θα το δεις...
ποτε δεν θα το διαβασεις...
ποτε δεν θα το καταλαβαινες...
ποτε δεν θα με καταλαβεις...

Πανε τοσους μηνες απο τοτε που εφυγες...
αλλος τοσος καιρος που αν και μαζι...
χωρια ζουσαμε...
ο καθενας απο εμας χαμενος στον εαυτο του...
στο θυμο του...
στην συγχυση του.

Καποτε,
καθε φορα που σε κοιτουσα στα ματια...
τον εαυτο μου εβλεπα μεσα σε αυτα...
και εσυ
στα δικα μου...
τον ιδιο σου εαυτο.

Τωρα βλεπω να με κοιτας...
και να αναρωτιεσαι σιωπηλα
αν υπαρχει ακομη κατι μεσα στα δικα μου?
κατι που να δειχνει...
κατι που να λεει...
κατι αλλο απλα
αλλα να ειναι μονο για σενα?

Δεν αφηνω τον εαυτο μου να λυγισει...
να δειξω τον πονο που περνω...
αλλα καθε φορα που σου γυριζω την πλατη...
ενω εσυ εχεις δει το πλατυ χαμογελο στα χειλη μου...
τα δακρυα πεφτουνε σιγα σιγα απο τα ματια μου
και αλλα τοσα τρεχουνε ασταματητα μεσα μου.

Δεν υπαρχει μερα που να μη σε σκεφτομαι...
δεν υπαρχει γωνια στο σπιτι να μη σε βλεπω...
υπαρχεις παντου και λειπει η παρουσια σου..
η απουσια σου ειναι φανερη...
παντου.

Βλεποντας τα ματια τον παιδιων μας
ειναι σαν να εισαι μπροστα μου...
παντα...
και μου λειπεις...
δεν προκειται αυτο ποτε να τελειωσει...
τιποτα δεν βοηθαει να σε σκεφτομαι λιγοτερο..
τιποτα δεν βοηθαει να μου απαλυνει τον πονο..
να μου λειπεις λιγοτερα...
να σε σκεφτομαι λιγοτερο..
να σε αγαπω λιγοτερα...
για να γινουνε ολα τοσο πολυ πιο ευκολα.

Λυπαμαι που καπου στο δρομο μας...
καπου μεσα στα δυσκολα της ζωης...
στις δυσκολιες που φερνει το περασμα του χρονου...
χαθηκαμε εμεις οι δυο...
που το χερι που απλωσαμε για βοηθεια
ποτε δεν το ειδε ο αλλος...
και ετσι μονοι μας..
εσυ και εγω..
χαθηκαμε λιγο λιγο καθε μερα..
μεχρι που δεν γινοτανε να δει ο ενας τον αλλον πια..
και ας ημουνα εγω μπροστα σου..
και ας ησουνα εσυ μπροστα μου..

Αποφασισα να σε αγαπω το ιδιο ομως..
να μη προσπαθω να σε αγαπω λιγοτερο..
να μη προσπαθω να σε ξεχασω..
να μη προσπαθω να σε κακολογω αλλο πια στον εαυτο μου..
σε αγαπησα ολοκληρωτικα...
εγωιστικα...
απολυτα...
σε ολα τα ακρα φτασαμε και οι δυο..
εγω με σενα..
και εσυ με μενα...
αλλες φορες με αγαπη
αλλες φορες με μισος
αλλα ητανε ολα πραγματικα αισθηματα..
αληθινα...
θα μεινω με αυτη την αναμνηση για παντα..
αυτο μου φτανει..
ελπιζω...