return...

χαθηκα...
χαθηκα το ξερω...
πολλες φορες εχω κατσει μπροστα στο πληκτρολογιο μου να γραψω κατι...
αλλες τοσες φορες εχω σκεφτει πως 'α!αυτο θα το γραψω στο blog μου οταν γυρισω σπιτι!'...
αλλα τιποτα...
δεν ξερω γιατι τελικα ειμαι ετσι...
να αφηνω αυτα που μου δινουνε τοση χαρα...
το κανω πολλες φορες ομως...
η αναβολη στην αναβολη...
πολλες φορες ομως χανονται πολλα ομορφα μεσα σ'αυτην την αναβολη...
χανονται ομως για παντα;
δεν θελω να το πιστεψω...
τρεχω να τα ξαναπιασω...

πολλα εχουνε γινει σ'αυτους τους μηνες που εχουνε περασει...
πολλα ομορφα...
στιγμες που νομιζα θα κρατουσανε παραπανω απο μια ανασα...
αλλες που κρατησα εγω μεσα μου να μεινουνε για παντα ζωντανες...
αυτες τις σκεφτοομαι τωρα και χαμογελω...
αλλα και υπηρχανε και πολλα ασχημα...
απο εκεινα που κλεινεις τα ματια σου και ακομη τα βλεπεις...
σκεπαζεις τα αυτια σου και ακομη τα ακους...
που σου κανουνε παρεουλα ακομη και οταν δεν υπαρχει χορος διπλα σου για τιποτα και κανενα...
εκει αυτες...
τις κοιταω ομως ισα μεσα στα ματια...
δεν τους κρυβομαι...
καταλαβα πως μονο ετσι αντιμετωπιζονται πια...
και ας με λυγιζουνε ωρες ωρες...

κοιταω το blog μου και σκεφτομαι...
πολυ σκοτεινο μου φαινεται πια...
θα ηθελα να ειχε και εκεινο το λιγο φως μεσα του καπως...
οπως ειναι και μεσα στην νυχτα...
ακομη εκει που νομιζεις πως δεν βλεπεις ουτε το χερι σου μπροστα σου...
το βλεπεις ομως...
υπαρχει εκεινο το φως...
παντα υπαρχει...
και δεν φαινεται παντα με τα ματια μας...
μακαρι να το βλεπαμε ολοι αυτο παντα...
ακομη και οταν ημαστε μεσα στο απολυτο σκοταδι μας...
το φως υπαρχει...(ακους εσυ που σου μιλαω;ακου...)

χαθηκα...
και χανομαι συνεχεια...
ποια ειναι η διαφορα ομως;
με βρισκω παντα καπου...
ειτε σε μια μελωδια...
ειτε μεσα σε ενα στοιχο...
σε ενα αγνωστο χαμογελο που θα μου τραβηξει την προσοχη καπου...
σε ενα ζευγαρι ματια που θα ειναι λες και μου μιλανε και ας μη με ξερουνε...
ακομη και μεσα σε εκεινο το περιεργο συννεφο που θα δω μεσα στον ουρανο οταν θυμηθω να κοιταξω και πανω λιγο καποια στιγμη της ημερας...
θα με βρω πια...
και αυτο ειναι σημαντικο...
ακομη και μεσα απο αυτα που μου ριχνουνε μπροστα μου για να με μπερδεψουνε...
να πω welcome back σε μενα;
ναι, θα το πω...
i welcome myself back!


υγ...
προσφατα γνωρισα δυο απιστευτα μελι ματια...
απιστευτα ομως...
ισως για μενα να ειναι τα πιο εκφραστικα που εχω ποτε δει...
δεν ξερω πως ακριβως να τα περιγραψω...
ειχανε εκεινη την λαμψη που σου τραβανε αμεσως την προσοχη...
αλλα μετα σε κρατουσανε εκει για αλλους λογους...
δεν ητανε μονο η λαμψη τους...
δεν ητανε το παιχνιδιαρικο υφος που φαινοτανε με την πρωτη ματια...
υπηρχανε τοσα πολλα κρυμενα και μπερδεμενα εκει μεσα...
μα τοσα πολλα...
ακομη και οταν τα σκεπαζε το συναισθμα και θολωνανε...
λαμπανε...
εμενα με τραβηξανε μαζι τους...
εκει μεσα στο βυθο τους...
για λιγο με αφησε να το κανω...
μετα ειναι σαν να τα εκλεισε και να γυρισε το κεφαλι...
νομιζω πως τρομαξανε πολυ τα ομορφα μελι...
τρομαξανε πολυ μηπως τα δει πολυ καποιος μεσα στο φως...
στο αληθινο φως...
δεν θα επρεπε ομως...
πολλες φορες το εχουμε ολοι αναγκη...
να μας 'δει' καποιος χωρις τα ματια...
πολλες φορες το εχω πει εξαλλου...
τα πιο ομορφα που θα δουμε στην ζωη μας ειναι αυτα που δεν βλεπονται με τα ματια μας...
αυτα ειναι τα μοναδικα...
ψιτ!
εσυ με τα μελι...
μη γυρνας την πλατη...
δεν βλεπεις το χερι μου να σε περιμενει;
εκει θα ειναι...
οσες φορες και να κανεις πως δεν το βλεπεις...
εδω ειναι...
και εδω θα ειναι...
το τραγουδι ειναι για σενα dedicated φυσικα...
φυσικα...