Για Σενα

The following thoughts are dedicated to a person that has been in my life since that cool evening on October 24, l987 where i mistakenly took the same bus that he too had mistakenly taken that same evening. When our eyes crossed as we looked at each other through our reflection in the dirty window on that bus, something more than just a spark flickered from both of us. Now, almost 18 years later, our roads have separated. Although if i rationally think about it, i know i have made the correct decision to move ahead in my life, my heart doesn't always agree and i hope that writing something will make it hurt less. Though English is my native tongue, I've decided to write this in Greek because he and i always talk in Greek and it is the only language where i can express my true feelings towards him and towards myself for him..


Αποφασισα να σου γραψω αυτο τωρα γιατι ποτε δεν θα το δεις...
ποτε δεν θα το διαβασεις...
ποτε δεν θα το καταλαβαινες..
ποτε δεν θα με καταλαβεις..

Πανε τοσους μηνες απο τοτε που εφυγες..
αλλος τοσος καιρος που αν και μαζι..
χωρια ζουσαμε...
ο καθενας απο εμας χαμενος στον εαυτο του..
στο θυμο του..
στην συγχυση του.

Καποτε, καθε φορα που σε κοιτουσα στα ματια
τον εαυτο μου εβλεπα μεσα σε αυτα..
και εσυ στα δικα μου
τον ιδιο σου εαυτο.

Τωρα βλεπω να με κοιτας..
και να αναρωτιεσαι σιωπηλα
αν υπαρχει ακομη κατι μεσα στα δικα μου?
κατι που να δειχνει..
κατι που να λεει..
κατι αλλο απλα
αλλα να ειναι μονο για σενα?

Δεν αφηνω τον εαυτο μου να λυγισει..
να δειξω τον πονο που περνω..
αλλα καθε φορα που σου γυριζω την πλατη..
ενω εσυ εχεις δει το πλατυ χαμογελο στα χειλη μου..
τα δακρυα πεφτουνε σιγα σιγα απο τα ματια μου
και αλλα τοσα τρεχουνε ασταματητα μεσα μου..

Δεν υπαρχει μερα που να μη σε σκεφτομαι..
δεν υπαρχει γωνια στο σπιτι να μη σε βλεπω..
υπαρχεις παντου και λειπει η παρουσια σου..
η απουσια σου ειναι φανερη...
παντου.

Βλεποντας τα ματια τον παιδιων μας
ειναι σαν να εισαι μπροστα μου παντα
και μου λειπεις..
δεν προκειται αυτο ποτε να τελειωσει...
τιποτα δεν βοηθαει να σε σκεφτομαι λιγοτερο..
τιποτα δεν βοηθαει να μου απαλυνει τον πονο..
να μου λειπεις λιγοτερα...
να σε σκεφτομαι λιγοτερο..
να σε αγαπω λιγοτερα
για να γινουνε ολα τοσο πολυ πιο ευκολα.

Λυπαμαι που καπου στο δρομο μας...
καπου μεσα στα δυσκολα της ζωης..
στις δυσκολιες που φερνει το περασμα του χρονου..
χαθηκαμε εμεις οι δυο..
που το χερι που απλωσαμε για βοηθεια
ποτε δεν το ειδε ο αλλος..
και ετσι μονοι μας..
εσυ και εγω..
χαθηκαμε
λιγο λιγο καθε μερα..
μεχρι που δεν γινοτανε να δει ο ενας τον αλλον πια..
και ας ημουνα εγω μπροστα σου..
και ας ησουνα εσυ μπροστα μου..

Αποφασισα να σε αγαπω το ιδιο ομως..
να μη προσπαθω να σε αγαπω λιγοτερο..
να μη προσπαθω να σε ξεχασω..
να μη προσπαθω να σε κακολογω αλλο πια στον εαυτο μου..
σε αγαπησα ολοκληρωτικα...
εγωιστικα...
απολυτα...
σε ολα τα ακρα φτασαμε και οι δυο..
εγω με σενα..
και εσυ με μενα...
αλλες φορες με αγαπη
αλλες φορες με μισος
αλλα ητανε ολα πραγματικα αισθηματα..
αληθινα...
θα μεινω με αυτη την αναμνηση για παντα..
αυτο μου φτανει..
ελπιζω...