απο κατω ολα ειναι το ιδιο ομορφα οπως πριν...

κοιτουσα το νερο...
κοιτουσα καθε πετρουλα μεσα του...
ολα φαινοντουσαν τοσο ομορφα...
τοσο ωραια...
η καθε πετρουλα φαινοτανε πως ειχε την θεση διπλα και αναμεσα απο τις αλλες...
το εχεις προσεξει πως οταν βαζεις τα ποδια σου μεσα στην θαλασσα...
και τα κουνας ασταματητα...
και κανει ασπρο αφρο παντου γυρω...
πως οταν μετα σταματησεις...
οταν σταματας να προκαλεις αυτη την ταραχη...
αμεσως μετα το νερο καλμαρει παλι...
δεν χρειαζεται πολυ ωρα...
μια στιγμη μονο...
και η καθε πετρουλα εκει στο πατο...
δεν εχει κουνηθει...
ειναι ολα οπως ητανε πριν...
ολες αρμονικα διπλα στις αλλες...
απλα το νερο απο πανω ταραχτηκε για λιγο...
ολα τα αλλα μεινανε ιδια...
αυτο σκεφτομουνα οταν εβαζα τα ποδια μου μεσα στη θαλασσα και τα κουνουσα ασταματητα...
σκεφτηκα πως ετσι ειναι με μερικα πραγματα και στην ζωη...
μπορει τα νερα να θολωνουνε για λιγο...
και να μη μπορεις να δεις καθαρα εκει κατω...
αλλα απο κατω ολα ειναι τα ιδια...
για μενα ετσι ειναι...
γιαυτο οσο και να κλωτσας και να κουνας τα ποδια σου...
να κανεις τεραστιες μπουρμπουλιθρες και αφρους...
οταν πια σταματησεις...
ολα παλι τα ιδια θα ειναι...
ολα θα ειναι πεντακαθαρα...
και ολα θα ειναι ομορφα...
ολα ομως...
και εγω παλι θα ειμαι εκει και θα βλεπω πως ολες οι πετρουλες ειναι στην σωστη τους θεση...
ολες ομως...