η θεα με αλλη ματια..

δεν μ'αρεσουνε οι κλειστες κουρτινες στο σπιτι μου..

μ'αρεσει να κοιταω εξω και να χαζευω τον ουρανο και ας ειναι πολλες φορες η θεα καπως ετσι..

αν τις ειχα κλειστες, μαλλον θα εχανα κατι τοσο ομορφο σαν αυτο...

τα παραθυρα δεν ειναι μονο αυτα που εχουμε στα σπιτια μας ομως..

και οι ομορφιες δεν ειναι μονο αυτες που βλεπουμε με τα ματια μας..

αρα...

να μην εχουμε τις δικες μας 'κουρτινες' ποτε κλειστες...

literally...

and metaphorically...

τα ιδια λευκα λαμπακια..

οταν ημουνα μικρη

τετοια εποχη

με το δεντρο στολισμενο στο σαλονι..

παντα ξαπλωνα απο κατω του

και κοιτουσα πανω μεσα απο τα κλαρια του..

τα φωτα διαφορετικα φαινοντουσαν απο κατω..

ολα πιο ομορφα ητανε δηλαδη..

ολα μπλεγμενα μαζι, φωτα, στολιδια και πρασινο..

εκει κατω απο το δεντρο χαινομουνα μεσα στις σκεψεις μου και σκεφτομουνα τι ητανε πραγματικα αυτα που ηθελα για να μου φερει ο αγ.βασιλης...

σαν παιδι παντα ζητουσα αυτα που ζηταει το καθε παιδι...

καμια κουκλα, επιτραπεζια, κανενα βιβλιο και τετοια..

μεγαλωνοντας αλλαζανε τα δωρα που ζητουσα

αλλα παντα κατω απο το δεντρο χανομουνα..

το εμαθα και εγω στα δικα μου παιδια να χαζευουμε εκει κατω..

εχουμε κανει πολλες ομορφες σκεψεις εκει ..

και εχουμε γελασει και αλλο τοσο..

τα χριστουγεννα αποκτουν αλλη διασταση οταν εσυ εισαι υπευθυνος να δημιουργησεις ομορφες αναμνησεις για τα παιδια σου..

σου βγαινει το κατι πιο δημιουργικο..

και θελεις να κανει και κατι ακομη για εκεινα..

να τους κανεις να ονειρευοντε...

και να ζησουνε μια μικρη μαγεια..

οφειλω να πω πως το καταφερανε αυτο οι γονεις μου..

με κανανε να αισθανθω εκεινη την μαγεια οταν ημουνα μικρη..

και με κρατανε παντα γεματη αυτες οι αναμνησεις μου απο παλια..



και ετσι σημερα τα ξημερωματα..

μετα απο μια μερα γεματη απο διαφορα αισθηματα..

χαρα,στεναχωρια,δουλεια πολυ, δακρυα πολλα, μερικα ασχημα και μερικα απο εκεινα που απλα σε κανουνε να χαμογελασεις και να χαιρεσαι για τον ανθρωπο που σε εκανε να αισθανθεις ετσι..

μετα απο ολα αυτα..

γυρισα σπιτι και καθομουνα και κοιτουσα το δεντρο με τα λευκα λαμπακια..

φετος το στολισανε οι κορες μου σχεδον ολο μονες τους και ειχε μια ιδιαιτερη ομορφια πανω του..

και εκει χαμενη και προσπαθοντας να βγαλω καποια ακρη απο αυτα που ειχανε γινει..

ξαπλωσα κατω παλι απο το δεντρο και κοιτουσα πανω στα κλαρια του..

τα στολιδια ητανε διαφορετικα απο αυτα που ειχαμε οταν ημουνα μικρη..

τα λαμπακια ητανε ακομη λευκα ομως..

και εγω ιδια ειμαι ακομη..

εκεινο τα κοριτσακι που ακομη της αρεσει να ονειρευεται και ας εχω μεγλαωσει..

και για μια στιγμη αισθανθηκα λες κοι ημουνα παλι στο σπιτι μου στην αμερικη..

εκει που μεγαλωσα και εχω ολες τις παιδικες μου αναμνησεις..

και θα σκεφτομουνα παλι τι θα ηθελα απο τον santa..

αυτη η αναμνηση ητανε μια ομορφη αγκαλια που ηθελα εκεινη την στιγμη..

ετσι ζεστα την ενοιωσα γυρω μου..

και σκεφτομουνα τι θα ηθελα να μου φερει ο αγ.βασιλης φετος..

περα απο το να ειναι καλα τα παιδια μου και ολα τα παιδια του κοσμου..

θελω να ζητησω και εγω κατι φετος..

για μενα..

εχω πολυ καιρο να ζητησω κατι τωρα που το σκεφτομαι...

δεν ειναι κατι βεβαια που μπορει να μου το φερει ο ιδιος..

απλα ειναι μια ευχη για εμενα..

θελω να μπορω να ονειρευομαι..

και να χανομαι μεσα σε αυτα τα ονειρα μου..

και ας με κανουνε να δακριζω πολλες φορες..

και ας με πονανε εκεινα τα ονειρα που ποτε δεν θα βγουνε αληθινα..

εγω θελω να ονειρευομαι..

να ξαπλωνω κατω απο το δεντρο και να σκεφτομαι διαφορα ομορφα..

ή και διαφορα στεναχωρα..

δεν πειραζει..

και αυτα ενα μερος της ζωης ειναι..

απλα να ονειρευομαι..

αυτο μονο..



χρονια πολλα σε ολους..

ξαπλωστε κατω απο το δεντρο μεσα στην νυχτα και δειτε απο μονοι σας ποσο ομορφα ειναι εκει κατω..

σας φιλω

ταξιδευω...with no luggage

των τελευταιο καιρο ταξιδευω..
δεν παω πουθενα ομως..
εδω ειμαι αλλα εγω ταξιδευω..
με πανε παντου οι σκεψεις μου..
αλλα και την ιδια στιγμη δεν μπορω να πω πως ειμαι σε ενα συγκεκριμενο μερος..
ταξιδευω με μια κουβεντα που θα μου πουνε..
με μια προταση που θα διαβασω..
με ενα τραγουδι που θα ακουσω..
με ενα αγγιγμα που θα τυχει να εισπραξω..
με ενα βλεμα που θα δω και θα ενωθει με το δικο μου..
ολα με κανουνε και ταξιδευω..
ωραια ειναι ομως..
το ταξιδι ειναι ωραιο..
γιατι?
απλα γιατι αυτο το ταξιδι ποτε δεν θα εχει ενα οριστικο τελειωμο..
γιατι δεν ειχε και ποτε μια συγκεκριμενη αρχη..
απλα εμφανιζεται..
ισως κατι να το προκαλεσε να ξανα αρχισει..
ισως καποιος να το εκανε επισης..
δεν εχει σημασια ομως ουτε αυτο..
σημασια ειναι πως πεταω..
και πολυ το χαιρομαι..
ενα ταξιδι που με παει πουθενα αλλα και την ιδια στιγμη και παντου..
οσοι κανουνε το ιδο ταξιδι καταλαβαινετε..
οσοι δεν το εχουνε κανει ακομη..
περιμενετε..
θα σας ερθει..
και μετα θα δειτε την πραγματικη ομορφια..

και ετσι ξαφνικα...

περπατουσα ανεμελα..
ειχα διαφορα στις σκεψεις μου..
αλλα την ιδια στιγμη και τιποτα..
και το βλεμα μου τυχαια επεσε επανω σε κατι που γυαλιζε..
κατι εκει στην ακρη απο τα πολλα αλλα και αδιαφορα..
και εκανα την κινηση χωρις να την σκεφτω καθολου..
ισως και εκεινο εκεινη την στιγμη με διαλεξε με το δικο του τροπο..
και το πηρα στα χερια μου..
και το κρατησα..
και ειδα πως ειναι μονακριβο..
και σπανιο..
και τοσο μα τοσο precious..
στα δικα μου ματια ετσι ειναι και δεν θα το δειξω πουθενα αλλου γιατι κανενας δεν θα συμφωνισει μαζι μου..
το ξερω απο τωρα..
αλλα δεν με ενδιαφερει..
μα καθολου..
και ετσι το εχω μαζι μου..
ενας ολοκληρος θυσαυρος μεσα στα χερια μου..
αλλα δεν μπορειτε να το δειτε..
απλα σας το λεω πως το εχω..
και εγω αισθανομαι πιο τυχερη απο αυτο που μπορω να γραψω..
με το μικρο θυσαυρο μεσα στα χερια μου..
που με το δικο του τροπο εχει τρυπωσει και στην καρδια μου..
και εκει παντα θα μεινει..
γιατι ετσι κανεις οταν βρισκεις κατι τοσο μοναδικο..
ετσι κανω εγω δηλαδη..

χρονια πολλα στον φιλο μου maxim (http://www.maximglendower.blogspot.com/)

αποφαση..

ok..
με βαρεθηκα..

τρεχω απο εδω..
τρεχω απο εκει..
προσπαθω να προλαβω το ενα..
μου ξεφευγει το αλλο..
κλεβω μια ωρα απο δω..
και μεχρι να αποφασισω τι απ'ολα θα κανω με αυτην..
παει..
την εχασα και εκεινη..
μπηκα στο τριπακι και σκεφτομουνα τι θα εκανα αν ειχα μια ακομη ωρα επιπλεον την ημερα..
που και σε ποιον θα την εδινα..
στα παιδια μου?
στην δουλεια μου?
στους φιλους μου?
στο blog μου?
σε μενα???
στον υπνο μου που πια δεν ειναι παραπανω απο τεσσερες ωρες την ημερα?
πουθενα δεν φτανει να την μοιρασω..
και ετσι αποφασισα να μη τρεχω να τα προλαβω ολα..
βαρεθηκα..
κουραστηκα πιο πολυ απο ποτε με την σκεψη αυτην..
και απλα καταλαβα..
πως ο,τι και αν κανω..
παλι στα μισα θα τα αφησω τα πιο πολλα..
και παλι τους φιλους μου δεν θα τους δω ολους οταν θελω..
και παλι θα λεω πως δεν ειδα αρκετα τα παιδια μου..
και παλι θα λεω πως δουλευω πολυ..
και η λιστα θα συνεχιζει να μεγαλωνει και να μεγαλωνει..
αλλα τουλαχιστον ενα θα εχω καταφερει..
θα ειμαι ηρεμη με τον εαυτο μου πια..
και θα το εχω παρει αποφαση..

δεν τα προλαβαινω ολα και ειμαι μια χαρα!!!
δεν θα τρελλαθω στο τελος!!

ψαχνοντας και τραγουδωντας...

Περασανε οι μερες..
η μια μετα την αλλη..
ουτε που τις καταλαβα..
μονο οταν τελικα ξαπλωνω το βραδυ (η μαλλον ξημερωματα ειναι μια καλυτερη διαπιστωση)
καταλαβαινω την κουραση απο το γεγονος πως δεν θυμαμαι το κεφαλι μου να ακουμπαει το μαξιλαρι..
περα απο δυο τρεις φορες που αλλες σκεψεις μου κανανε παρεα..
τις πιο πολλες φορες ενα απολυτο σκοταδι με σκεπαζει εκεινη την στιγμη..

Και καθως γυριζα την κυριακη βραδυ σπιτι..
τα κοριτσια μου κοιμοντουσαν στο πισω καθισμα..
η Λεωφ. Βουλιαγμενης ητανε αδεια..
και απλα φωτιζοτανε απο τα διαφορα καταστηματα δεξια-αριστερα της..
και σαν αερα προχωρουσα προς στο κεντρο τηα Αθηνας..
παντα μου αρεσει η Αθηνα φωτισμενη το βραδυ..
εκει επαιξε στο ραδιοφωνο ενα τραγουδι..
και με πηγε πισω σχεδον 20 χρονια...
ανοιξη του 87..
ητανε η χρονια που τελειωσα το λυκειο..
και το τραγουδι που μας ειχε στιγματισει τοτε ητανε απο τους U2..
ταιριαζε με την εποχη εκεινη..
που τελειωνανε τα ανεμελα μας χρονια..
και επρεπε να παρουμε καποιες αποφασεις για το μελλον μας..
'but i still haven't found, what i'm looking for' ακουγα τοτε και ελεγα ποσο δικιο ειχε ο Bono..
και σχεδον 20 χρονια μετα που το ξανα ακουγα..
σε εκεινη την συγκεκριμενη στιγμη..
παλι το ιδιο αισθανομουνα..

περα απο μερικες αποφασεις που εχω παρει στην ζωη μου..
και οι δυο απο αυτες στο πισω καθισμα κοιμοντουσαν ανεμελα..
η αληθεια ειναι πως μαλλον ακομη δεν το εχω βρει αυτο το 'κατι'..
εκεινο που και τοτε στα 18 μου ηθελα να βρω..
και τωρα στα 38 μου ακομη το αναζητω..
αλλα προχωροντας κατω τωρα στην Πανεπιστημιου..
αδεια και ομορφη ταυτοχρονα..
σκεφτηκα πως μαρεσει που ειμαι ακομη σαυτην την αναζητηση..
κανει το ταξιδι πολυ πιο συναρπαστικο..
και ας ειναι πολλες φορες μοναχικο..
μου εκανε παρεα το τραγουδι και αυτο μου εφτανε εκεινη την στιγμη..

στον φιλο μου..

Τι ειναι αυτο που κανει καποιες φορες καποιον να τα βαλει στα ποδια?

Να σηκωθουνε μια μερα και να πουνε 'παει..τελειωσε..δεν θελω να σου μιλησω πια.'

Δεν ξερω την απαντηση σε αυτο..
εδω δεν μπορω να καταλαβω τον εαυτο μου πολλες φορες, το να βρω την απαντηση για καποιον αλλον μου φαινεται αδυνατον.


Ο κοσμος του internet σου δινει την δυνατοτητα ομως να κανεις run away..

ειναι πιο ευκολα να πατησεις αυτο το καταραμενο το delete και να εξαφανηστεις..

ισως για πολλους ειναι κατι καλο αυτο..

για μενα ομως δεν ειναι..

κανω το λαθος καθε φορα και δενομαι με ανθρωπους ευκολα.

δεν εχει σημασια αν τους εχω δει η οχι..
αν εχουμε μιλησει στο τηλεφωνο η οχι..
αν πραγματικα τα ξερω ολα για τον αλλον η οχι..
δεν εχουνε σημασια..
εγω απλα δενομαι και οταν δενεσαι με καποιον τον περιμενεις..
και ας ειναι να εμφανιστει μεσα απο μια οθωνη με ενα γραπτο του ή μεσα απο το messenger με τα πληκτρολογημενα του λογια..
ακομη τον περιμενεις.

Ετσι εγινε και με τον φιλο μου τον Δημητρη..
ξαφνικα μια μερα πατησε το delete button..
δυο απλα λογια χωρις καμια ουσιαστηκη εξηγηση..
απλα εφυγε..
εγω ομως ακομη τον περιμενω..
σχεδον καθε μερα τον περιμενω να ξαναεμφανηστει μεσα απο το pc μου..
αλλα δεν ερχεται..
οχι ακομη..
βλεπεις εγω ακομη εχω αυτο το faith in people thing..
και ειδικα σε καποιους ανθρωπους..
αρνουμαι να πιστευω πως επεσα εξω με εκεινον..
αποκλειεται..

Σημερα γιορταζει ο Δημητρης..
ξερω πως θα με διαβαζει ακομη..
δεν υπαρχει κανενα ρισκο σε αυτο(ξερει εκεινος τι εννοω)..
αρα θα δει την ευχη μου για εκεινον..
και του ευχομαι να ειναι καλα και να ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλα..
εκεινος παλι ξερει τι εννοω..
και ας εχω την πικρα μεσα μου..
την εχω γαμωτο..

Να εισαι καλα φιλο μου Δημητρη..
εγω θα σε περιμενω..
και το ξερεις αλλωστε αυτο..
σου αφιερωνω ενα τραγουδια απο το αγαπημενο μας Radiohead που τοσες φορες ακουγαμε παρεουλα..

Transport, motorways and tramlines

Starting and then stopping

Taking off and landing

The emptiest of feelings

Disappointed people clinging on to bottles

And when it comes it's so so disappointing

Let down and hanging around

Crushed like a bug in the ground

Let down and hanging around

Shell smashed, juices flowing

Wings twitch, legs are going

Don't get sentimental

It always ends up drive

One day I'm going to grow wings

A chemical reaction

Hysterical and useless

Hysterical and ...

Let down and hanging around

Crushed like a bug in the ground

Let down and hanging around

Let down again

Let down again

Let down again

You know, you know where you are with

You know where you are with

Floor collapsing

Floating, bouncing back

And one day....I am going to grow wings

A chemical reaction

Hysterical and useless

Hysterical and...

Let down and hanging around

Crushed like a bug in the ground

Let down and hanging around

http://www.zshare.net/audio/44747208d742b1/

ομορφο...

μ'αρεσει να βλεπω εκεινους διπλα μου να χαμογελανε..

να τους κανω να γελανε..

πιο πολυ το εχω αυτο αναγκη απο το να με κανουνε εκεινοι να γελαω..

νομιζω πως το καταφερα αυτο προσφατα..

ισως καταφερα να δω ενα χαμογελο που ητανε λιγο παραπανω απο απλα 'λιγο'..

εχετε δει την θεα απο το Λυκαβητο ξημερωματα?

ειναι πραγματικα ομορφο..

ενα τελειο τροπο να τελειωσει η μερα σου..

με τη θεα και το χαμογελο..

ειδικα οταν εκεινο το χαμογελο εχει και ενα λακκακι απο την μια μερια..


sweet dreams..


υγ θαθελα να ευχαριστησω τον Jason www.littleargonauts.blogspot.com για την υπεροχη φωτογραφια απο την αθηνα by night..thank you Jason!!!

για πειτε μου...

ηρθε το weekend..

η διαθεση ειναι καλη, δεν μπορω να πω..

το καλο με μενα ειναι πως δεν μενω και πολυ στα down μου..

τα ξεχναω αρκετα ευκολα αν και προσπαθουνε να με ακολουθησουνε τις πιο πολλες φορες..

σιγα τωρα..

δεν θα τους αφησω..

θα κανει και λιγο κρυο ειπανε..

θα παμε να αγορασουμε κανενο χειμωνιατικο μπας και γινει το πραγμα..

την κανουμε λετε εμεις την τυχη μας?

ειναι το timing everything?

ισως και να ειναι..

αλλα και παλι ισως και να μην ειναι..

αν δεν το παλεψεις απο μονος σου τιποτα δεν γινεται..

και ας εισαι στο being at the right place at the right time..

το περασμενο σαββατο πηγα με την αδελφη μου και τις κορες μου στο Πεδιο του Αρεως για να δουμε τις συναυλιες που γινοντουσαν ολη μερα εκει..

πολυ πλακα ειχε..

μεσα στα δεντρα ημασταν..

πεφτανε κεραυνοι παντου..

good choice ελεγα στον εαυτο μου..

στο videowall δειχνανε διαφορες εικονες που ητανε σοκαριστηκες αλλα αληθινες..

κατσαμε σε μια μερια και ακουγαμε τα γκρουπακια να παιζουνε..

πολυ κοσμο και παντου μυριζε απο 'αρωματικα τσιγαρα'..

'μπραβο! μου ειπα..θα ειναι μια εκπαιδευτικη βραδυα για τις κορες μου!'

δεν αργησε να το καταλαβει και η μικρη μου..

αρχισε να λεει συνεχεια 'τι βρωμαει ετσι βρε μαμα???'

'τσιγαρο' της απαντησα..δεν ητανε ψεμα..

να παιρνει πιο βαθιες αναπνοες και να σκεφτομαι πως θα μαστουρωσει απο το παθητικο καπνισμα και να μου απανταει μετα 'δεν μυριζει ετσι το τσιγαρο βρε μαμα!!!'

τι να της πω τωρα???

'μερικα ετσι μυριζουνε' απαντησα ειλικρινα..καλο?

'βρομαει!'..επεμενε..δεν ειχε και αδικο..

'καλα καλα θα κατσουμε για λιγα τραγουδια ακομη και θα φυγουμε' της ειπα..

μετα απο εκεινη την εμπειρια σκεφτομαι που αλλου θα τις παω αυτο το weekend???!!!

any suggestions????

καλο σαββατοκυριακο σε ολους!!!

απων..

ημουνα αρρωστη για μια εβδομαδα..
ο λαιμος μου ειχε κλεισει και ο βηχας ασταματητος..
δεν μ'αρεσει καθολου οταν αρρωσταινω..
με χαλαει που γινομαι ωρες ωρες μια γκρινιαρα..
μ'ενοχλει που με περιοριζει..
σκεφτομουνα ομως κατι αυτες τις μερες που ημουνα ετσι οπως ημουνα..
θυμομουνα οταν ημουνα μικρη..
απο τις λιγες φορες που η μητερα μου ητανε στοργικη μαζι μου ητανε οταν αρρωσταινα..
θυμαμαι τοτε οταν με επιανε στο μετωπο να δει αν ειχα πυρετο..
μετα παντα με χαιδευε και στο κεφαλι..
ενα απλο χαδι εγω το εβλεπα σαν θυσαυρο..

μικρη ηθελα να αρρωσταινω..
ισως τοτε να μη πολυ καταλαβαινα το γιατι..
τωρα ομως το καταλαβαινω..
διψουσα για εκεινο το χαδι της μητερας μου..
εκεινο που κρατουσε οσο κρατουσε ο πυρετος μου..
μετα εξαφανιζοτανε..
γιατι ομως?
μηπως νομιζε εκεινη πως δεν το ηθελα?
πως δεν το ειχα αναγκη?
και παλι σκεφτομαι μηπως και δεν της εβγαινε διαφορετικα..
δεν ξερω ποιος ητανε ο λογος..

τωρα που αρρωστησα..
τωρα πια που δεν ειμαι ενα παιδι και εχω εγω τα δικα μου παιδια..
εκεινο το χαδι απο την μητερα μου ακομη το ηθελα..
ακομη το ειχα αναγκη..
και ας της το ελεγα με τον δικο μου τροπο..
εκεινη ομως και παλι πουθενα..
ουτε τηλεφωνο δεν πηρε..
γινεται να αισθαναιται ετσι μια μητερα?
γινεται?
εγω απαντησεις δεν εχω στα δικα μου ερωτηματα..
χρονια τωρα προσπαθω να βρω τις απαντησεις..
αλλα δεν υπαρχουνε..
και αν και πολλες φορες λεω στον εαυτο μου πως δεν με πειραζει..
ξερω πως δεν ειναι ετσι..
ακομη με πληγωνει και ας ξερω πως ετσι ειναι εκεινη..
με μενα ητανε παντα πιο σκληρη γιατι εγω ημουνα παντα 'δυνατη'..
ποσο λαθος εκανε ομως..
ακομη και τωρα..
καποια πραγματα ακομη πληγωνουνε..
και μαλλον παντα θα πονανε..

ξαφνικα..

H ζωη ειναι γεματες απο στιγμες..

Πολλες φορες ξεχναω πως ετσι ειναι αλλα γινεται κατι και το κατλαβαινες παλι..ισως με την ασχημη πλευρα του.

Την κοπανα δεν την εκανα τελικα. Το γεγονος πως επρεπε να ξαναπρογραμματισω ενα προγραμμα που με τα χιλια ζορια εχω ηδη φτιαξει εκανε και την πιο απλη επιθυμια να ξεφυγω για λιγο αδυνατον. Δεν με πειραζε και πολυ. Ειχα βαλει το καινουργιο cd του Travis στο cd player του αυτοκινητου και ειχα χαθει μεσα στην μελωδια και υπεροχο πιανο στο 'my eyes'.

Στο φαναρι σταματημενη σκεφτομουνα διαφορα-ποσο ειχα αργησει για το επομενο μου μαθημα(παντα ειμαι fashionably late) , επρεπε να παω την Λυδια μου στον οπτικο το σαββατο, το μαλλι μου ηθελε την κομμωτρια του(ποσο βαριεμαι το κομμωτηριο!), τι θα μαγειρευα το βραδυ (για σουβλακια με εκοβα), και διαφορα αλλα ασημαντα αλλα απαραιτητα. Ειχε κινηση στην κεντρικη λεωφορο του Περισιεριου οπου μενω και δεν εδινα και πολυ σημασια. Παρασκευη απογευμα ητανε και ητανε κατι συνηθισμενο. Σπαω νευρα με την υπομονη μου εξαλλου και δεν αφηνω τετοια πραγματα να με εκνευρισουνε.

Νομιζω πως θα συμφωνησω με αυτο που λενε πως πριν γινει καποιο κακο, υπαρχει μια ηρεμια..the calm before the storm το λενε στα αγγλικα..ετσι το αισθανηθηκα εκεινη την στιγμη πριν ακουστουνε ξαφνικα τα φρεναρισματα απο ενα φορτηγο και μετα ενα περιεργο ηχο που ακομη και τωρα το ακουω μεσα στα αυτια μου..δεν μπορω να το περιγραψω..

Ητανε εκεινο το ενα δευτερολεπτο, αντε δυο, που δεν ακουστηκε τιποτα..Μετα αρχισανε οι τσιριδες, πορτες αυτοκινητητου να ανοιγουνε και μια βαβουρα γενικος να ξεσπαει. Σιγα σιγα μαθαινετε πως χτυπηθηκε πεζος καθως περνουσε την λεωφορο..προσπαθουσε να περασει πιο γρηγορα απο το φορτηγο που κατεβαινε..λαθος. Ο θανατος ητανε ακαριαιος.

Δεν υπαρχει λογος να περιγραψω το θεαμα. Εγω προσωπικα δεν ειχα ξαναδει τετοιο ατυχημα και μετα απο σχεδον τρεις μερες, την εικονα αυτην την εχω ακομη μαζι μου. Σκεφτηκα εκεινη την στιγμη ποσο αδικο (για να μη πω πιο βαρια λεξη) ειναι να πεθανει κανεις ετσι στην ασφαλτο. Σαν ενα τιποτα πεταμενο πανω σε μια βρωμικη λεωφορο. Σε εναν κοσμο που ολοι φοβομαστε μη παθουμε κατι με την υγεια μας, δεν ειναι αυτονοητο πως καποια πραγματα πρεπει να ημαστε πιο προσεκτικοι? Δεν ειναι μαλλον ετσι ομως..

Σκεφτομαι επισης σαν οδηγος ποσες φορες εχει τυχει να πεταχτει καποιος απο το πουθενα μπροστα μου, ή ακομη ποσες φορες εχω δεν εχω το νου μου χιλια τα εκατο στο οδηγημα μου. Ομολογω πως υπαρχουνε φορες που φτανω στο προορισμο μου χωρις καν να θυμαμαι την διαδρομη..μηχανικες κινησεις απλα..εκει γινονται τα λαθη.

Μετα βεβαια αναρωτηθηκα ποσα πραγματα ειχε αφησει αυτη η κυρια στην μεση οταν εφυγε απο το σπιτι της εκεινη την ημερα..διαφορες εκρεμμοτητες που ολοι εχουμε και ποτε δεν υπολογιζουμε πως ισως κατι μας συμβει και δεν προλαβουμε να τις κανουμε. Το μονο που εκανα οταν γυρισα απο την δουλεια να παρω τα παδια μου απο την γιαγια τους εκεινο το βραδυ ειναι να τα παρω ακγαλια και να τους πω ενα 'σ'αγαπω'. Ετσι μου βγηκε αν και δεν υπαρχει μερα να μην τα αγκλαιασω και δειξω την αγαπη μου για εκεινα. Δεν κακομαθαινετε ενα παιδι απο αγαπη και αγκαλιες..εδω εμεις οι μεγαλοι το αναζητουμε..

Ετσι κρατω μαζι μου αυτες τις μερες μια ασχημη στιγμη..γεμισα το υπολοιπο σαββατοκυριακο με ομορφες εικονες αλλα υπαρχει ακομη πισω στο μυαλο μου αυτη την ασχημη σκια..ισως να χασει σιγα σιγα την παρουσια του μεσα στις σκεψεις μου με το καιρο, αλλα ισως και να χρειαζεται να υπαρχει να με ταρακουναει που και που να μη χανομαι μεσα στα ασημαντα..πολλες φορες το χρειαζομαστε αυτο.

κοπανα ole!!!

λεω να κανω καμια κοπανα σημερα..

θα ακυρωσω κανενα μαθημα..

λετε?

σκεφτομαι να παω σε καμια παραλια και να χαζεψω για λιγο..

ειδα την φωτογραφια αυτη σημερα το πρωι(κορη μου Λυδια) και ξεσηκωθηκα..

υπαρχει κατι με το να κανεις κοπανα..

γιατι παντα το 'απαγορευομενο' και 'κρυφο' να ειναι τοσο ωραιο?

παντα με καλουσε..

παντα το ακουγα..

και πολλες φορες το πληρωνα γιαυτο..

αλλά για εκεινους που τους τραβαει αυτο το κατι..

το 'μη' οπως μας λεγανε μικρα..

ειναι ενα απιστευτο natural high..

και ακομη δεν εχω βρει τον τροπο να μην το ακουω..

θα σας βρω σε καμια παραλια!!!

φιλια!!!

αντε να με δω..

αποφασισα να ξανα γραψω..

ειναι δυο παρα κατι το βραδυ..

ηρθε και το σαββατο..

τελειωνει και αυτος ο μηνας..

τελειωνει και με αφηνει με αναμικτα συναιθηματα..

χαθηκα μεσα στον σεπτεμβρη...

χαθηκα χωρις να το καταλαβω..

δεν παει πολυς καιρος που ελεγα αμαν να τελειωσει και αυτο το ατελειωτο καλοκαιρι..

που καθομουνα ωρες πανω σε μια χρυση παραλια βλεποντας την πανσεληνο του αυγουστου....

μια παραλια σχεδον αδεια απο ανθρωπους..

μονο μερικες κουκιδες απο δω και απο εκει απο παρεες..

αλλα μεσα μου ημουνα γεματη απο εννοιες και αναπαντητες ερωτησεις..

μου φαινοντουσαν τοσες που ακομη και η αδεια παραλια στην νεαπολη δεν εφτανε να τις χωρεσει ολες πανω της..

ειπα να γεμισω τον χρονο μου φετος με δουλεια..

με πολυ δουλεια..

τοση που δεν θα μπορουσα να σκεφτω εκεινα που με κυνηγανε..

ετσι ειπα στον εαυτο μου δηλαδη..

ειδα τι εκανα το καλοκαιρι με τον ατελειωτο χρονο μου..

ουσιαστικα τιποτα..

και ανοιξα δουλειες πολλες..

και σχεδον ολες ειναι στη μεση..

η λεξη 'μισο' νομιζω ταιριαζει καλυτερα με τα παντα γυρω μου τωρα..

ενα μισο ανακαινισμενο σπιτι..

με μισο βαμενους τοιχους..

απεναντι μου μισο γραμμενα post..

μισο γραμμενα comments..

μισο διαβασμενα blogs

μισο τηρωμενες υποσχεσεις για καφε με παλιους φιλους αλλα και με καινουργιους..

μισο αποφασισμενες αποφασεις ..

μισο τρελλαμενη θα με ελεγα..

ομως ειχε και τα καλα του αυτος ο μηνας..

ειχε γνωριμιες που ηρθανε απο το πουθενα..

ειχε επικοινωνιες με ανθρωπους που ηρθανε και αυτοι απο το πουθενα..

εφερε και λιγη ελπιδα πως ισως και κατι καλο να βγει απο καπου..

για να δουμε..

τωρα ομως καθομαι εδω..

εχει περασει και η ωρα..

με δυο ωρες υπνο ειμαι αλλα και παλι, καλα αντεχω..

και κοιταω για μια στιγμη γυρω μου..

τεσσερα ζευγρια all stars υπαρχουνε..

ολα σε διαφορετικα χρωματα..

ολα σε διαφοερτικα νουμερα..

ολα τοσο διαφοερτικα οσο οι προσωπικοτητες που τα φορανε..

πιο περα ποτηρια παρατημενα..

τα πιατα στην κουζινα το ενα πανω στο αλλο..

ρουχα απο δω..

τσαντες απο εκει..

βιβλια μου παντου..

βιβλια τους παντου..

μια ωρα τουλαχιστον απο μαζεμα..

αλλα δεν πειραζει..

μεσα σε ολη αυτην την ακαταστασια..

δειχνει ζωη..

και την ζουμε..

και ας χανομαι μεσα στους μηνες..

μεσα στην ατελειωτη δουλεια..

μεσα στο μπερδεμα μου..

χαιρομαι που την ζω..

ενα χερακι ελπιδας..

Πατησα 'hope' στο google να βρω καποια εικονα που ηθελα και ψαχνοντας στις διαφορες συνηθισμενες εικονες απο λουλουδια, περιστερια και αλλα τετοια, βρηκα αυτην την φωτογραφια και μετα διαβασα το επομενο κειμενο που ειχε γραφτει στην σελίδα: http://www.psarema.gr/index.php?option=com_content

"Αυτές οι φωτογραφίες κυκλοφορούν καιρό και μία από αυτές δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού ΝΥ Τimes.Η φωτογραφία είναι ενός μωρού 21 εβδομάδων, πριν ακόμη γεννηθεί, το όνομα του οποίου είναι Samuel Armas και είχε διαγνωσθεί ότι πάσχει από διχοτομημένη σπονδυλική στήλη από την οποία δεν θα επιζούσε με τίποτα, παρά μόνον αν το χειρουργούσαν ... στην κοιλιά της μητέρας του.

Ο Dr. Bruner, μετά από διάφορες έρευνες που είχαν γίνει στο Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο του Vanderbilt, στη Nashville, δήλωσε ότι ο ίδιος θα μπορούσε να φέρει εις πέρας την εγχείρηση, με το βρέφος στη κοιλιά της μητέρας του.Κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, ο χειρούργος αφαίρεσε την υστέρα με καισαρική και έκανε μια μικρή τομή στον αμνιακό σάκο, μέσω της οποίας μπόρεσε να εγχειρίσει τον μικρό Samuel.O Dr. Bruner τελείωνε επιτυχώς την εγχείρηση, όταν το έμβρυο, ο S a m u e l, έβγαλε το μικροσκοπικό αλλά ανεπτυγμένο χεράκι του μέσα από τη τομή και γαντζώθηκε από το δάχτυλο του έκπληκτου γιατρού. Ο διάσημος αυτός χειρούργος είπε ότι έζησε την πιο συγκινητική στιγμή ολόκληρης της ζωής του, όταν ένοιωσε το χέρι του Samuel να του γραπώνει ένα δάκτυλο. Βεβαίως ο γιατρός πάγωσε, κοκάλωσε για μερικά δευτερόλεπτα, κατά την διάρκεια των οποίων ο Samuel συνέχισε να του κρατάει το δάχτυλο, κάτι που έδωσε αρκετό χρόνο στο ...προσωπικό του χειρουργείου ώστε να φωτογραφήσουν το στιγμιότυπο. Ναι, πέντε μηνών έμβρυο..

Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν τη ζωή..."

ΗΟPE με ολη τη σημασια της λεξεως δεν νομιζετε;

επιστροφη...

επιστρεψαμε..

safe and sound as they say..

μετα απο ενα μηνα και κατι διακοπες..

γυριζοντας απο εδω και απο εκει..

σχεδον τρεις χιλιαδες χιλιομετρα καναμε..

γεματοι απο εμπειριες και αισθηματα που δεν μετριουνται με αρθιμο..

παλι στα συνηθισμενα ημαστε..

επιτελους..

μου λειψανα πολλα..

κουφο δεν ειναι?

αλλα μαρεσουνε οι καθημερινες μου συνηθειες..

και μου λειπουνε ακομη πιο πολυ αυτες που εχω χασει τους τελευταιους μηνες..

αλλα αλλη φορα αυτα..

ειπα να γραψω κατι γιατι η φιλη μου μου το ζητησε..(my sweet industrial daisies)

αν ποτε βρω το usb τις φωτογραφικης μηχανης μου θα αναβασω κατι που θελω..

til then hang loose everyone..

σημερα ειναι μια τέλεια φθινοπωρινη μερα..

οπως τις θυμαμαι μικρη..

το αερακι σημερα ειναι απαλο και τρυφερο..

οχι εχθρικο οπως το συναντησαμε στη πελοποννησο πριν 11 μερες..

αλλα και αυτο για αλλη φορα..

πολλα εχουμε να πουμε μαλλον..

πολλα σαυτον τον internetical κοσμο που γυριζουμε..

καλα να ημαστε μονο..

μονο αυτο..

υγ η φωτοφραφια ειναι απο ενα αγαπημενο μου χωριο στην ορεινη αρκαδια που δεν υπαρχει πια ετσι οπως το αγαπουσα,οπως τοσα άλλα στην ιδια μοιρα..ελπιζω η αναμνηση του να αντεξει ομως το περασμα του χρονο γιατι μονο αυτο του εχει μεινει..για σενα patsiouri μου..

bye bye!!!!

λοιπον, ειμαι απων εδω και πολυ καιρο..

απων γενικως ομως..

ειναι λες και το μυαλο μου εχει παει διακοπες πολλες εβδομαδες πριν, ασχετα αν εγω ειμαι ακομη αθηνα..

η λεξη 'φευγατη' μαλλον εχει παρει καινουργια εννοια τωρα τελευταια..

άλλα σχεδια ειχα για αυτο το καλοκαιρι και αλλιως μου ερχονται..

δεν βαριεσαι ομως..

εχει και αυτο την χαρα του υποθετω..

οχι,ειμαι σηγουρη πως ειναι ετσι..

ποτε δεν μου πηγαινε πολυ η λεξη 'προγραμματισμος'..

οποτε προσπαθουσα να με βαλω μεσα σε καποια πλαισια ολο το αναποδο εβγαινε..

μα παντα..

δεν προκειται να μου παει ποτε αυτη η θεωρια..

ματαια το τραβαω απο εδω,το τραβαω απο εκει..

δεν θα με 'χωρεσει' ποτε..

ετσι γιαυτο σας χαιρετω για τωρα..

δεν θα φυγω ακομη απο την αθηνα αλλα τωρα μου ερχεται να σας πω bye bye..

κανει πολυ ζεστη και το μυαλο μου μαλλον εχει κανει fry out..(καταλαβαινετε εσεις!)

πολλες οι στεναχωριες φετος το καλοκαιρι...

πυρκαγιες,θανατοι,χωρισμοι και αναποδιες..

παλι καλα που παμε και καμια θαλασσα και χαζευω με τις ωρες το γαλαζιο..

εκει τις πεταω ολες μου τις πικρες..

ευτηχως ειναι απενραντο το γαλαζιο και τις κραταει ολες..

περα ομως απο ολα τα δυσαρεστα..

θα ειναι ενα ακομη καλοκαιρι με ατελειωτες ωρες παιχνιδι στην αμμο..

με καστρα και η αναζητηση για καποιο θαμενο θυσαυρο στην θαλασσα..

με πολλα ηλιοβασιλεματα αραχτοι στην παραλια..

που μονο η σκεψη πως πρεπει να μαζευτουμε ολοι απο την παραλια και τα 37κουβαδακια και 46 φτυαρακια και αμετρητα νεροπιστολα φαινεται τοσο δυσκολο οσο και η κατακτηση του εβερεστ (μιλαμε για τοση τεμπελιτιδα!)

αλλα θα εχει και πολυ γελιο..
πολλες χαζομαρες (ειμαι expert σε τετοια mind you!!)

ετσι ειναι οι διακοπες..
ετσι ειναι οι διακοπες μου δηλαδη..

και ποσο μαρεσουνε πραγματικα!!

γιαυτο φιλοι μου εδω στο blogworld..
σας ευχομαι καλες διακοπες και να ξεκουραστητε ολοι!
απο σεπτεμβρη ολοι παλι εδω παρεουλα με πολυ εμπνευση..
νομιζω πως το blogging ειναι πιο πολυ winter sport..
τουλαχιστον στην δικη μας χωρα μαλλον καπως ετσι ειναι..
μαλλον για μενα καπως ετσι θα ειναι..

να περνατε ολοι καλα!!
και προσοχη ε??
φιλια!!!!

χαρηκα!!!

ολοι εκει ημσταν λοιπον..

δεν το περιμενα να ημασταν τοσοι καθως κατεβαιναμε με το μετρο μετα απο ενα τεραστιο φαγοποτι στους γονεις μου...

αλλα απο την αλλη ειχα και μια ελπιδα πως απο εμας εδω τους bloggers θα μαζευομασταν αρκετοι..

και ετσι και εγινε..

οπως ανεβαιναμε στις σκαλες του μετρο..

παρεα με τα παιδια μου και τα δυο αδελφια μου..

ειδαμε κοσμο παντου..

και ενοιωσα μεγαλη ευχαριστηση..

η μικρη στην φωτογραφια ειναι η μικρη μου κορη η Νεφελη..

ειδε ολοι την διαμαρτυρια απο ψιλα..

τυχερουλα..

πιαστηκανε οι ωμοι μας που την κραταγαμε τοσες ωρες..

αλλα χαλαλι της..

ενθουσιαστηκε και αυτη και η αδελφη της η μεγαλη, η Λυδια μου..

αποριες πολλες και ευστοχες..

η μικρη ελεγε πως θα παμε σε μια 'απορια'..ετσι της εκατσε η λεξη πορεια..

δεν επεσε και πολυ εξω..

ολοι εχουμε την απορια για το τι θα γινει εκει στην Παρνηθα τωρα..

καθως κοιτουσα τον κοσμο γυρω μου προσπαθουσα να σκεφτω ποιος θα μπορουσε να ειναι ο ενας και η αλλη απο τους blog friends μου..

πλακα ειχε..

αλλα καταλαβα πως δεν εχει σημασια η ταυτοτητα τους εκεινη την στιγμη..

ουτε η δικη μου..

ολοι ιδιοι ημασταν για τις 3 και ωρες που σταθηκαμε εκει μαζι..

φωναζοντας διαφορα συθηματα..

γελοντας ο ενας με τον αλλον διπλα του..

συζητοντας διαφορα..

ολοι μαζι σαν ενα..

χαρηκα που σας γνωρισα ολους!!!

ΣΗΜΕΡΑ...

θα σας δω ολους εκει σημερα, ε?

dandelions

στην αμερικη που μεγαλωσα..

οταν εβρισκε κανεις ενα τετοιο dandelion(πικραλιδα λεει το λεξικο πως ειναι στα ελληνικα)

επρεπε να το κοψεις και πριν το φησυξεις απαλα να φυγουνε τα ομορφα χνουδια του στον ζεστο αερα,

να σκεφτεις και να κανεις μια ευχη..

λενε πως αυτο το αγριολουλουδο,

που μεγαλωνει σηνηθως εκει που δεν πολυ παταει ανθρωπος,

σε παρατημενα οικοπεδα η χωραφια,

ειναι τυχερο και 'ακουει' τις ευχες..

φτανοντας την παρασκευη στην Αναβυσο για μπανιο με τα κοριτσια μου,

ειδα ενα dandelion στην ακρη του οικοπεδου,

θα ομολογησω πως χαρηκα που το βρηκα..

πηγα και χωρις πολυ σκεψη το εκοψα και σκεφτηκα την ευχη μου,

δεν ητανε πολυ δυσκολα να βρω ποια θα εκανα..

εξαλλου εκεινον σκεφτομουνα και οταν βρηκα την πικραλιδα εκει..

λετε να ηταν τυχαιο?

εγω λεω οχι γιατι ετσι μαρεσει να πιστευω..

ειχε και πιο παρα περα μερικα αλλα dandelions

που περιμενανε και αυτα να ακουσουνε τις ευχες μας..

σας τα αφιερωνω σε ολους τους blog friends μου

που εχουνε γινει αρκετοι και ομολογω δεν το περιμενα ποτε αυτο

και χαιρομαι τοσο ομως..

ισως να ειναι ενα stupid childish game να κοβεις το αργιολουλουδο και να κανεις μια ευχη σου ετσι με αυτον τον τροπο..

εμενα παντως με γεμιζει με ομορφα συναισθηματα..

και αυτο απο μονο του μου φτανει..

καλο μηνα σε ολους μας..

with or without the 'spice' in my life?

παλι μερες ειχα να γραψω..
δεν ξερω και γιατι..

ισως και να ξερω ομως..

παντα γραφω αυτο που με προβληματιζει εδω στο blog μου..
οπως και οι πιο πολλοι απο εμας..
μαλλον δεν θελω να πω αυτο που με προβληματιζει αυτο το καιριο..
δεν θελω να το πολυ δω δηλαδη..
θα το αφησω εκει που ειναι..
ψιλοφοβαμαι αν το πολυ πω..
ισως να μου βγει διαφορετικα..
να 'χαλασει'..
να παει στραβα ενα πραγμα..
μαλακιες ξερω..
δεν ειμαι καθολου προληπτικη..
μονο οταν φοβαμαι και με συμφερει να ειμαι γινομαι..
τοτε το θυμαμαι δηλαδη..
παλι μαλακιες λεω..
τι να κανω ομως..
thats the way the cookie crumbles οπως λενε και στο αμερικα..
και αν δεν πω καμια μαλακια η δυο την ημερα..
ε,σηγουρα δεν θα κανει τον γιατρο περα..

παντος ενα εχω καταλαβει..
πως μαρεσει να μπεδευομαι..
μαρεσει πολυ..
μαρεσει να μπλεκομαι σε καταστασεις που ειναι παντα εντονες..
που φτανουνε τα ακρα..
δεν μπορω με τιποτα οταν ολα πανε 'ρολοι'..
πλητω αφανταστα..
και περασε αρκετες καιρος με πολυ 'ηρεμια' να το καταλαβω..
ισως πολυ απο τους φιλους μου να μη μπορουνε να καταλαβουνε..
σηγουρα δεν μπορουνε να καταλαβουνε..
αλλα ας ζησουνε αυτοι μια χαρα και ηρεμα και σε τονους απαλους..
εγω δεν μπορω..
το παλεψα αλλα δεν..
δεν μου βγαινει με τιποτα..

αυτο που λενε πως 'ειναι για το καλο σου' δεν μου αρεσει καθολου..
που ειναι το 'καλο μου' σε ολη αυτην την υποθεση?
αφου χαλια περναω που το βλεπεται το καλο??
μαλλον δεν ειναι πουθενα για μενα..

και οταν παλι θα βρεθω σε μια σκατοκατασταση..
γιατι ετσι γινεται παντα..
ολα τα εντονα πραγματα εχουνε τα πολυ up τους..
αλλα εχουνε και τα φοβερα down τους..
θα ερθουνε να μου πουνε ενα 'στο ειπα αλλα δεν με ακουσες'..
δεν θα τους αφηνω να με κανουνε εξαλλη..
ουτε να μου τα σπασουνε..
μα καθολου ομως..
επιλογη μου ειναι και ηταν..
και θα τα δεχτω ολα γιατι ετσι πρεπει..
ετσι το αποφασισα..
ετσι ειμαι εγω..
συν ολα τα αλλα που λεει κανεις οταν θελει να υπερασπισει τον εαυτο του..
παλι μαλακιες δηλαδη..
αλλα τι αλλο να πω?
ετσι ειναι αυτα τα πραγματα..
cant live with them but certainly cant live without them..

το δευτερο μερος μαρεσει πιο πολυ..

here and there and everywhere...

το μυαλο μου ουτε here ουτε there..
somewhere in between but i dont even know where..(εκανα και unintentional rhyme!!!)

μια εβδομαδα εχω να γραψω κατι..
καθομαι στο pc αλλα τιποτα..
πολλα ειναι μεσα σαυτο το χωρο αναμεσα απο τα αυτια μου αλλα ολα ειναι ενα μπερδεμα..
και πουθενα δεν υπαρχει και μια ακρη μπας και ξεκινησω το ξεμπερδεμα..

σιγα να βρω την ακρη..

και ΑΝ την βρω,σιγα να ξεκινησω το ξεμπερδεμα..

δεν τα παω καλα μ'αυτα..
ισως να προτιμω το μπερδεμα εκει πανω..
ξερεις, οπως στο γραφειο μου..
the completely organized mess that's there ..
παντα βρισκω αυτο που θελω,και ας φαινεται impossible..
organization seems more of a challenge than anything else..

βλεπεις?
ολο mumbo jumbo ειμαι..
μπλα μπλα δηλαδη..
εχουνε παρει τα μυαλα μου αερα..
οχι σαν snob or anything..
αλλα πραγματικα αερα..σαν leak somewhere up there..
δεν με πολυ ενοχλει though..
τους αλλους γυρω μου ισως..
αλλα who cares?

παω παλι βολτουλα..
ολο εξω ειμαι αλλα και πουθενα συγκεκριμενα..
here and there and everywhere..
και μη ξεχνατε the doctor's advice..
παντα να μου λετε 'ναι,ναι..ο,τι πεις tzotza..'

did anyone see my white straitjacket by the way???? το εβγαλα για λιγο να γραψω αυτο το post... :)

ντου-ντουκ ντου-ντουκ

κρατουσα την μικρη μου αγκαλια προχθες..
και επαιζα με τα μαλλακια της..
καθεται ορθια ξαφνικα και με ρωταει με ματια χαρουμενα που ανακαλυψε κατι..

'ξερεις μαμα..ακουω την καρδουλα σου..κανει ντου-ντουκ..ντου-ντουκ..'

'ναι νεφελη μου..ετσι κανει..και η δικια σου ετσι κανει..'

παλι με κοιταει και μου λεει κατηγορηματικα..'δεν κανει..δεν την ακουω..'

'κανει ομως' της απανταντω..'και θα μαθεις και εσυ σιγα σιγα να την ακους..ετσι γινεται'

και με ξανα κοιταει..ερχεται η επομενη ερωτηση λεω στον εαυτο μου..

'εσυ μαμα την ακους την δικια σου?ακους την καρδουλα σου?'

'φυσικα,' της απανταω..

και στο καπακι με ξαναρωταει..

'και τι σου λεει?'

καλη ερωτηση..

τι μου λεει αραγε που το παιζω και μεγαλη και σοφη...

'πως σε αγαπω!!' της λεω και την αγκαλιαζω..εκει τελειωσε η απορια της.. δεν ειχε λογο να ψαξει για κατι αλλο..της εφτανε αυτο..

η δικια μου ακομη να την απαντησω..

Για την Αμαλια..

Η φωνη της Αμαλιας φωναξε και ακουστηκε για ολους εμας που δεν ειχαμε την φωνη και το θαρος να μιλησουμε οταν επρεπε..επιασε τοπο...

Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

• ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

γυρω γυρω ολοι..

λοιπον...

ισως να ειναι βλακεια αυτο που θα πω αλλα με προβληματιζει κατι που ακουσα παλι..

μου το ειπανε δηλαδη σαν ενδειξει 'παρηγοριας' για το τερματισμο της μακροχρονιας σχεσης μου, αλλα βρε παιδια, ακρη δεν βγαζω!!!

μου λενε..

'μη στεναχωριεσαι tzotza μουι..δεν ειναι τιποτα..απλα η σχεση σας εκανε το κυκλο της.'

και σας ρωταω(ειμαι και λιγο αργοστροφη ΣΥΝ εχω και το αμερικανακι μεσα μου οπως και να το κανουμε!!) ο κυκλος δεν εχει ουτε αρχη ουτε τελος οταν τελικα σχηματιστει..ετσι δεν ειναι?

ε?

και ξανα ρωταω..

που ειναι τωρα η αρχη και το τελος αυτης της σχεσης??την βλεπει κανεις γιατι εγω δεν την βλεπω!!! μου φαινεται πως απλα γυριζει γυρω-γυρω..χωρις κανενα τελος..

κανω λαθος η απλα...

ετσι θελω να την δω εγω γιατι δεν θελω να το δω αλλιως???

Here Comes the Sun...

Today i woke up and sat a bit in front of the pc. I wanted to write something funny,happy,cheerful..i wanted this week to start off differently since it ended on such a sad tone.

There is a good side when bad things do happen you know..it helps you look at the good things with a larger thirst..a greater need..a bigger appetite. This is how I felt this morning. Even though i finished talking with a friend of mine at around 4 in the morning,i woke up at eight quite refreshed and not at all tired. It always helps when the last person you speak to at night gives you a positive feeling,dont you think?

After sitting out on the balcony for around an hour,staring at the rain falling and looking at the Parthenon that was hidden behind a veil of mist this morning,i decided that things are more than just ok. Even though they're not really, so many things to still figure out, i'm no better than i was a few months ago in the mixed up peice of thing that's in my head (and i'm not kidding myself anymore on this!),but even though all of this may sound a bit negative, the feeling i had was far from it. No negativity anywhere. I'll say it in a simple way. Everything is alright.

I like the rain. I like it when the sky is dark and gloomy and it's daytime. I like walking in the puddles when i'm coming home and i like getting my hair all wet..it's a refreshing feeling and somehow i feel at peace with it. But you know why i like the rain so much as well? It's quite simple actually..after the rain has done its thing and packed up its bags to leave, it's the sun's turn to come back up in the sky and liven everything back up. I expect it and welcome it with a warm smile. That's just the way it is.Just like this life of ours...the roundabout trip of ours called life.

It Does Matter...

In answer to a question if it really matters if i write something or not about Amalia ,i answer..
No..
it doesnt make any essential difference if i do write something about her or not..
it wont change things..
time wont go back..
if there is no such thing in this life as an 'after life' than she wont possible learn about how any of us feel..
but i cant say that..
and most importantly..
what i write matters to one person very much..
and that person is me.

In this life where people make their appearances..
some manage to stay for a long time..
others seem that they are just unjustly passerbys..
few are those who do make the difference..
those that have that special kind of 'shine' around them..
which blinds you though youre hundreds of meters away..
those that manage to 'touch' you without ever having sat next to you..
just for these few reasons it does matter that i write something about Amalia..
something so little compared to how much ive gained from her..


Ive always believed that if we manange to make a difference in atleast one person's life during our own lifetime,
than truley we have made the difference..
Looking at Amalia's blog and all the people she has 'touched' and 'shined on'..
words are not needed..

Til we meet again Amalia....
May you rest in peace...