απων..

ημουνα αρρωστη για μια εβδομαδα..
ο λαιμος μου ειχε κλεισει και ο βηχας ασταματητος..
δεν μ'αρεσει καθολου οταν αρρωσταινω..
με χαλαει που γινομαι ωρες ωρες μια γκρινιαρα..
μ'ενοχλει που με περιοριζει..
σκεφτομουνα ομως κατι αυτες τις μερες που ημουνα ετσι οπως ημουνα..
θυμομουνα οταν ημουνα μικρη..
απο τις λιγες φορες που η μητερα μου ητανε στοργικη μαζι μου ητανε οταν αρρωσταινα..
θυμαμαι τοτε οταν με επιανε στο μετωπο να δει αν ειχα πυρετο..
μετα παντα με χαιδευε και στο κεφαλι..
ενα απλο χαδι εγω το εβλεπα σαν θυσαυρο..

μικρη ηθελα να αρρωσταινω..
ισως τοτε να μη πολυ καταλαβαινα το γιατι..
τωρα ομως το καταλαβαινω..
διψουσα για εκεινο το χαδι της μητερας μου..
εκεινο που κρατουσε οσο κρατουσε ο πυρετος μου..
μετα εξαφανιζοτανε..
γιατι ομως?
μηπως νομιζε εκεινη πως δεν το ηθελα?
πως δεν το ειχα αναγκη?
και παλι σκεφτομαι μηπως και δεν της εβγαινε διαφορετικα..
δεν ξερω ποιος ητανε ο λογος..

τωρα που αρρωστησα..
τωρα πια που δεν ειμαι ενα παιδι και εχω εγω τα δικα μου παιδια..
εκεινο το χαδι απο την μητερα μου ακομη το ηθελα..
ακομη το ειχα αναγκη..
και ας της το ελεγα με τον δικο μου τροπο..
εκεινη ομως και παλι πουθενα..
ουτε τηλεφωνο δεν πηρε..
γινεται να αισθαναιται ετσι μια μητερα?
γινεται?
εγω απαντησεις δεν εχω στα δικα μου ερωτηματα..
χρονια τωρα προσπαθω να βρω τις απαντησεις..
αλλα δεν υπαρχουνε..
και αν και πολλες φορες λεω στον εαυτο μου πως δεν με πειραζει..
ξερω πως δεν ειναι ετσι..
ακομη με πληγωνει και ας ξερω πως ετσι ειναι εκεινη..
με μενα ητανε παντα πιο σκληρη γιατι εγω ημουνα παντα 'δυνατη'..
ποσο λαθος εκανε ομως..
ακομη και τωρα..
καποια πραγματα ακομη πληγωνουνε..
και μαλλον παντα θα πονανε..