ξαφνικα..

H ζωη ειναι γεματες απο στιγμες..

Πολλες φορες ξεχναω πως ετσι ειναι αλλα γινεται κατι και το κατλαβαινες παλι..ισως με την ασχημη πλευρα του.

Την κοπανα δεν την εκανα τελικα. Το γεγονος πως επρεπε να ξαναπρογραμματισω ενα προγραμμα που με τα χιλια ζορια εχω ηδη φτιαξει εκανε και την πιο απλη επιθυμια να ξεφυγω για λιγο αδυνατον. Δεν με πειραζε και πολυ. Ειχα βαλει το καινουργιο cd του Travis στο cd player του αυτοκινητου και ειχα χαθει μεσα στην μελωδια και υπεροχο πιανο στο 'my eyes'.

Στο φαναρι σταματημενη σκεφτομουνα διαφορα-ποσο ειχα αργησει για το επομενο μου μαθημα(παντα ειμαι fashionably late) , επρεπε να παω την Λυδια μου στον οπτικο το σαββατο, το μαλλι μου ηθελε την κομμωτρια του(ποσο βαριεμαι το κομμωτηριο!), τι θα μαγειρευα το βραδυ (για σουβλακια με εκοβα), και διαφορα αλλα ασημαντα αλλα απαραιτητα. Ειχε κινηση στην κεντρικη λεωφορο του Περισιεριου οπου μενω και δεν εδινα και πολυ σημασια. Παρασκευη απογευμα ητανε και ητανε κατι συνηθισμενο. Σπαω νευρα με την υπομονη μου εξαλλου και δεν αφηνω τετοια πραγματα να με εκνευρισουνε.

Νομιζω πως θα συμφωνησω με αυτο που λενε πως πριν γινει καποιο κακο, υπαρχει μια ηρεμια..the calm before the storm το λενε στα αγγλικα..ετσι το αισθανηθηκα εκεινη την στιγμη πριν ακουστουνε ξαφνικα τα φρεναρισματα απο ενα φορτηγο και μετα ενα περιεργο ηχο που ακομη και τωρα το ακουω μεσα στα αυτια μου..δεν μπορω να το περιγραψω..

Ητανε εκεινο το ενα δευτερολεπτο, αντε δυο, που δεν ακουστηκε τιποτα..Μετα αρχισανε οι τσιριδες, πορτες αυτοκινητητου να ανοιγουνε και μια βαβουρα γενικος να ξεσπαει. Σιγα σιγα μαθαινετε πως χτυπηθηκε πεζος καθως περνουσε την λεωφορο..προσπαθουσε να περασει πιο γρηγορα απο το φορτηγο που κατεβαινε..λαθος. Ο θανατος ητανε ακαριαιος.

Δεν υπαρχει λογος να περιγραψω το θεαμα. Εγω προσωπικα δεν ειχα ξαναδει τετοιο ατυχημα και μετα απο σχεδον τρεις μερες, την εικονα αυτην την εχω ακομη μαζι μου. Σκεφτηκα εκεινη την στιγμη ποσο αδικο (για να μη πω πιο βαρια λεξη) ειναι να πεθανει κανεις ετσι στην ασφαλτο. Σαν ενα τιποτα πεταμενο πανω σε μια βρωμικη λεωφορο. Σε εναν κοσμο που ολοι φοβομαστε μη παθουμε κατι με την υγεια μας, δεν ειναι αυτονοητο πως καποια πραγματα πρεπει να ημαστε πιο προσεκτικοι? Δεν ειναι μαλλον ετσι ομως..

Σκεφτομαι επισης σαν οδηγος ποσες φορες εχει τυχει να πεταχτει καποιος απο το πουθενα μπροστα μου, ή ακομη ποσες φορες εχω δεν εχω το νου μου χιλια τα εκατο στο οδηγημα μου. Ομολογω πως υπαρχουνε φορες που φτανω στο προορισμο μου χωρις καν να θυμαμαι την διαδρομη..μηχανικες κινησεις απλα..εκει γινονται τα λαθη.

Μετα βεβαια αναρωτηθηκα ποσα πραγματα ειχε αφησει αυτη η κυρια στην μεση οταν εφυγε απο το σπιτι της εκεινη την ημερα..διαφορες εκρεμμοτητες που ολοι εχουμε και ποτε δεν υπολογιζουμε πως ισως κατι μας συμβει και δεν προλαβουμε να τις κανουμε. Το μονο που εκανα οταν γυρισα απο την δουλεια να παρω τα παδια μου απο την γιαγια τους εκεινο το βραδυ ειναι να τα παρω ακγαλια και να τους πω ενα 'σ'αγαπω'. Ετσι μου βγηκε αν και δεν υπαρχει μερα να μην τα αγκλαιασω και δειξω την αγαπη μου για εκεινα. Δεν κακομαθαινετε ενα παιδι απο αγαπη και αγκαλιες..εδω εμεις οι μεγαλοι το αναζητουμε..

Ετσι κρατω μαζι μου αυτες τις μερες μια ασχημη στιγμη..γεμισα το υπολοιπο σαββατοκυριακο με ομορφες εικονες αλλα υπαρχει ακομη πισω στο μυαλο μου αυτη την ασχημη σκια..ισως να χασει σιγα σιγα την παρουσια του μεσα στις σκεψεις μου με το καιρο, αλλα ισως και να χρειαζεται να υπαρχει να με ταρακουναει που και που να μη χανομαι μεσα στα ασημαντα..πολλες φορες το χρειαζομαστε αυτο.