CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Saturday, February 23, 2008

ηρθε και η σειρα μου...

τα καταφερα τελικα...
αργησα λιγο αλλα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ειμαι και εγω ετοιμη με την δικη μου συμμετοχη στο παιχνιδι εδω στο blogworld που με καλεσε ο φιλος μου ο Στρατος ( http://sandman-chronicles.blogspot.com/ μα να μη ξερω ακομη πως μπαινουνε τα links!!!) και να σας πω το δικο μου αγαπημενο μου ποιημα...

ποτε δεν ειμαι σταθερη σε κατι οταν λεω πως ειναι 'αγαπημενο μου'...
αναλογος την διαθεση μου αλλαζει και εκεινο που θα ειναι το 'αγαπημενο μου' γιαυτο σκεφτηκα πολυ τι με εκφραζει πιο πολυ αυτον τον καιρο...
και ακρη δεν εβγαλα...
ειμαι σε τετοια φαση...
undecided...
και γιαυτο διαλεξα ενα ποιημα που οταν το πρωτο διαβασα στα 14 μου...
μου φαινοτανε απλα γραμμενο για μενα...
και ας εχει μεσα διαφορα μοναχικα στοιχεια και ισως καποια μελανχολικα πραγματα...
η αληθεια ειναι πως πολλες φορες ημαστε μονοι...
και ο πολυ αγαπημενος μου Edgar Allan Poe το εγραψε πολυ ομορφα σε αυτο το ποιημα του...


Αlone

From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.
-The End-


Μερικες μερες μετα, μου εστειλε αλλη προσκληση ο Στρατος και αυτο ειχε πολυ πλακα γιατι απλα ειναι completely useless και πολυ μαρεσουνε αυτα!!!!
οι κανονες ητανε οι εξης:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
(directly copy pasted from my friend Indictus (http://indictos.wordpress.com/ thanks Indie μου!!!)

και ετσι πηρα το βιβλιο που διαβαζω τις τελευταιες μερες που μου εκανε ενα αγαπημενο μου προσωπο δωρο προσφατα, 'Τα Κεραμιδια Σταζουν' απο τον Χρονη Μισσιο και πηγαινω στην σελιδα 123 και ξεκινω...


'Μα ελα που αργησε να ξυπνησει...
Ο Ποποφ, του'πανε, απο ωρα τον περιμενε κατω στο αυτοκιντο-μπολσεβικος, βλεπεις.
Ντυθηκε βιαστηκα, και να το παλι!!!'


Κριμα που δεν μπορω να γραψω τα παρακατω γιατι εχει μια περιγραφη απιστευτη!!!!
τρεξτε να το διαβασετε!!!!

Και εγω τωρα με την σειρα μου προτεινω τις φιλες μου Lote Alcarin, 3 parties a day, Negma, Γλαρενια και το Patsiouriακη μου στο ιδιο παιχνιδι!!!! (ναι, βριστε με αφοβα!!!!)

thanks Στρατο μου!!!!

Monday, February 18, 2008

μια καινουργια αναμνηση...



ηρθε το ασπρο...


και τα σκεπασε ολα...


σκεπασε ολα τα ασχημα...


και τα εκανε για λιγο να μοιαζουνε ομορφα...


εστω για λιγο...


χαθηκε το γκρι...


το μουντο αυτο το χρωμα...


εκανε τις πολυχρωμες τεντες στις πολυκατοικιες γυρω μου να φαινονται για μια φορα ομορφες...


ολες ενα καθαρο λευκο...


καθομουνα και εγω αναμεσα εκει εξω...


τα παιδια παιζανε με χαρα...


το ματι ξεκουραστο πια απο το λευκο το χαδι γυρω μας...


και εγω εκει...


αναμεσα του...


και με σκεπασε και μενα το λευκο...


απο πανω μεχρι κατω...


πηρα και μια μεγαλη ανασα και γεμισανε και τα πνευμονια μου με τον κρυο αερα...


απλα υπεροχο...


και τραβουσα φωτογραφιες με τα ματια μου...


τις κρατησα μεσα μου...


αυτες τις εικονες γεματες απο χαρα...


απο γελιο...


απο ησυχια...


αναμεσα απο τα γελια και το παιχνιδι να ακουγεται και το χιονι να πεφτει...


ποσο πισω παλι με ταξιδεψε...


παλι πισω σε αναμνησεις...


ολο εκει με πανε τελευταια οι σκεψεις μου...


πισω σε αλλες σελιδες γεματες απο αλλες εικονες...


καλο τωρα ειναι αυτο?


δεν ξερω...


δεν ζω το παρων μου σε μια αναμνηση...


αλλα παντου εκει με πανε...


σε αλλες στιγμες μοναδικες και εκεινες...


ειδα ομως κατι που δεν το ειχα προσεξει και πολυ αλλη φορα...


και εβγαλα και μια καινουργια φωτογραφια που δεν ειχε πανω του κατι απο το παρελθον..


μονο το παρων...


ουτε απο το μελλον...


απο το μελλον δυσκολο να βγαλω μια εικονα στο μυαλο μου...


ουτε να το φανταστω μπορω...


γιαυτο σας μοιραζομαι μια καινουργεια αναμνηση,,,


απο το τωρα...






Wednesday, February 13, 2008

a breath of....smiles

πηρα 2 ματσακια απο τα αγαπημενα μου ζουμπουλια...
και ενα απο baby's breath (ετσι λεγεται αυτο το ψιλο ασπρο ανθακι στα αγγλικα)
και τα εβαλα μεσα σε ενα βαζο (μπορει να μη πολυ ταιριαζει αλλα εμενα ετσι μου εκατσε τωρα)...
και μοσχοβολαει το σαλονι μου (στο τραπεζι του σαλονιου ζωγραφιζανε οι μικρες και δεν γινοτανε να μπει εκει)...
5 ευρω..(με εκλεψε ο τυπος με το baby's breath αλλα δεν ηθελα να χαλασω την ηδη καπως διαθεση μου)...
ενα τοσο μικρο ποσο που οφειλεται για το χαμογελο μου τωρα (που σηγουρα αξιζει παραπανω απο τοσο οπως και ναναι!)...
παρτε και ολοι μια βαθια εισπνοη και μυριστε τα ομορφα ζουμπουλια...
αντε γιατι δεν παμε καλα...

και εγω πρωτη και καλυτερη!!!

Friday, February 8, 2008

απλα high...





σημερα θυμηθηκα το δωματιο μου το παλιο...
εκεινο μου μοιραζομουνα με την αδελφη μου την μεσαια...
εκεινο που εκανα ολα τα εφηβοικα μου ονειρα...
εκεινο που καθομουνα και διαβαζα κρυφα με ενα φακο κατω απο την κουβερτα μου ατελειωτα βραδυα...
εκεινο που χανομουνα μεσα στα βιβλια με τον King Arthur και ονειρευομουνα να ερθει ο δικος μου Lancelot με μαυρο αλογο να με σωσει..
θυμαμαι τις ατελειωτες κουβεντες που ειχα με την αδελφη μου...
ή μαλλον καλυτερα εγω μιλουσα παντα...
εκεινη με ακουγε...
εγω παντα ημουνα αυτη που ειχα τα διαφορα...
η ανυσηχη της οικογενειας...
με ενα ανησυχω πνευμα ζουσα και μαλλον το εχω ακομη αυτο...
εκεινη δεν ητανε ετσι...
εκεινη παντα ακουγε μονο...
δεν σηκωνε ποτε την φωνη της...
δεν τολμουσε ποτε απο μονη της να κανει κατι...
μεσα απο τις δικες μου τρελες ζουσε τις δικες της...
οπως την φορα που επρεπε να βγω να δω την τοτε αγαπη της ζωης μου...
και φυσικα οι γονεις μου δεν θα με αφηνανε αφου και δεν το ξερανε...
και ετσι εδεσα τα σεντονια μου μαζι και το εσκασα στις 12 το βραδυ απο το παραθυρο μου...
με -10 βαθμους εξω..
και ενα μετρο και χιονι..
απο τον πρωτο οροφο της μονοκατοικιας μας...
και καθως πηδηξα κατω...
ειδα τα φωτα να αναβουνε...
με ειχανε ακουσει...
αλλα εγω εφυγα και πληρωσε την πρωτη μπορα εκεινη...
αν και ειπε πως δεν ηξερε τιποτα...
αλλα και μετα απο την μπορα που φαγαμε και οι δυο μας...

εκεινη ητανε εκει και λεγαμε ολες τις λεπτομεριες με χαρα...
και ας ειχε γινει χαμος πριν..
εμεις την στιγμη την ομορφη ζουσαμε...
τα αλλα ητανε περιτα..
ετσι γινοτανε στο δωματιο μου...
στο δωματιο μας..
και μου κρατουσε το χερι μου πολλες φορες εκεινη...
και εγω μιλαγα και μιλαγα και μιλαγα...
για τα ονειρα μου...
και τους καυγαδες με τους γονεις μου...
για τα αγορια...
για το τι χρωμα θα εβαφα παλι τα μαλλια μου...
μεγαλωσα στην εποχη του 80s βλεπετε...
αν και ημασταν μονο μια χουφτα απο παιδια που ακουγαμε british music τοτε...
εγω εκει χανομουνα και εβρισκα την ηρεμια μου εκει που δεν την εβρισκα πουθενα αλλου...
και θυμαμαι καθε τεταρτη βραδυ που περιμενα με το τοτε walkman μου στο αφτι...
παλι στα κρυφα...
να ακουσω την μοναδικη εκπομπη που ειχαμε τοτε με βρετανικη μουσικη και την παρουσιαζε και αγγλος straight from london!!
rock over london λεγοτανε και με ταξιδευε η φωνη του Graham Dean τοτε...
και ελεγα ποσο πολυ ηθελα να παω στην αγγλια και να ζω κοντα σε ολους αυτους που μεγαλωνα παρεουλα...
και τωρα θυμαμαι την ντουλαπα μου...
εκει ητανε ολοι μαζεμενοι...
οπως τις πιο πολλες μαμαδες, και η δικη μου δεν μου αφηνε να κολλησω τις αφησες μου στους τοιχους...
'εκεινοι οι περιεργοι με τα μαλλια που φαβονται?' τσιριζε...
προτιμουσε εκεινες με τα κουταβακια και γατακια...
εγω ηθελα dali...
εκεινη τραβουσε τα μαλλια της και απορουσε πως βγηκα ετσι...
ελα μου ντε..

και εγω την ιδια απορια ειχα...
και ετσι μεσα στην ντουλαπα μου ητανε ολοι κρυμενοι...
οι Smiths, οι Cure, Sex Pistols, οι τοτε U2, οι depechemode και τοσοι αλλοι μαζι...
κοντα τους μια απο τους Violent Femmes γιατι τοτε ητανε απλα ενα μικρο τοπικο group που τους βλεπαμε μονο μερικα 'περιεργα' παιδια που ειχανε 'περιεργα' μαλλια και ρουχα μαυρα...
εκει στην ντουλαπα μου χανομουνα στα πολυ δυσκολα...
και εβαζα και παλι το walkman στα αφτια μου και κλεινομουνα μεσα της...
ναι μεσα της...
και ταξιδευα...
παντα εμπενε λιγο φως απο καπου...
αλλα και να μην ειχα φως δεν με ενδιαφερε...
εγω ειχα την μουσικη στα αφτια μου...
και αυτο μονο μου εφτανε...
το μονο φως που μου φωτιζε την ψυχη μου ητανε η μουσικη...
και σημερα καθως σκεφτομουνα αυτα...
εψαχνα την μουσικη παλι να μου δωσει λιγο φως...
και εβαλα ενα παλιο μου αγαπημενο μου τραγουδι...
και πεταω μαζι του ψιλα...
high οπως λεει και ο robert smith...

When I see you sky as a kite
As high as I might
I can't get that high
The how you move
The way you burst the clouds
It makes me want to try

When I see you sticky as lips
As licky as trips
I can't lick that far
But when you pout
The way you shout out loud
It makes me want to start

And when I see you happy as a girl
That swims in a world of magic show
It makes me bite my fingers through
To think I could've let you go

And when I see you
Take the same sweet steps
You used to take
I say I'll keep on holding you
My arms so tight
I'll never let you slip away

And when I see you kitten as a cat
Yeah as smitten as that
I can't get that small
The way you fur
The how you purr
It makes me want to paw you all

And when I see you happy as a girl
That lives in a world of make-believe
It makes me pull my hair all out
To think I could've let you leave

And when I see you
Take the same sweet steps
You used to take
I know I'll keep on holding you
In arms so tight
They'll never let you go


Saturday, February 2, 2008

chocolate anyone?



ειναι μερικες μερες που δεν θελεις να τελειωνουνε...

απο την πρωτη καλημερα που λες...

μεχρι την τελευταια καληνυχτα που ευχεσαι...

ειχα μια απο αυτες πριν μερικες μερες...


οταν χτυπησε το ξυπνητηρι μου εκεινη το πρωινο στις 6.30 το πρωι...

ανοιξα τα ματια μου με ενα χαμογελο στα χειλη τοοοοσο μεγαλο...(σαν να μιλαω στην μικρη μου τωρα αισθανομαι!!!)

και απο εκει ξεκινησε μια μερα που ητανε τοσο φωτεινη οσο τον ηλιο που ειχε τοτε...

δεν θα μπω σε λεπτομεριες...

δεν εχουνε και πολυ σημασια εξαλλου...

αλλα ητανε ομορφη μερα...

πολυ ομορφη μερα...

και μοιρασα ενα αγαπημερνο μου μερος με εναν εξισου αγαπημενο μου προσωπο...

και νομιζω πως το αγαπησε οσο εγω...

και αυτο με εκανε τοσο χαρουμενη...

το βραδυ παλι πηγαμε στο κυτταρο...

να δουμε την τελευταια εμφανηση του locomondo εκει για φετος το χειμωνα...

εχει παθει ενα κολλημα η αδελφη μου και δεν μπορουσα να της χαλασω το χατιρι...

τριτη φορα ητανε που πηγαμε φετος...

νομιζω πως πια μας γνωριζουνε...

η φουλα μου (αδελφουλα μου δηλαδη) πολυ ελπιζει πως ο μαρκος την ειδε δηλαδη!!

και ετσι πηγαμε...

δεν πολυ ηθελα να ειμαι ειλικρινης...

αλλα πηγα...

εχω φαντασματα εκει απο μια αλλη συναυλια και παντου τους εβλεπα...

αλλα ειπα θα πιω καμια μπιρα και θα ξεχαστω...

που θα παει...

θυμαστε που ειχα γραψει στο προπροηγουμενο μου ποστ πως δεν ηρθε το παλικαρι με την λακτα να με ξαφνιασει τοτε?

παλι στο κυτταρο ημασταν...

παλι στους locomondo...

ε τωρα ομως κατι αλλαξε...

καθως περιμεναμε να παρω την μπιρα μου καποιος με ακουμπισε απο τα απιστερα μου...

γυρισα...

και εκει ητανε...

εκεινος...

με μια lacta στο χερι...

και εγω τα εχασα..(γιατι ειμαι πολυ χαχας σας το λεω και μαρεσουνε ολα αυτα τα ομορφο-μελο-ρομαντικα πραγματα).

απλα τα εχασα...

και τον κοιτουσα...

και τον κοιτουσα...

ε και μετα χαμογελασα...

και τα υπολοιπα δεν σας τα λεω γιατι ισως υπαρχουνε και μικρα παιδια μου διαβαζουνε αυτο το blog και δεν κανει...

αλλα εγω πολυ χαρηκα...

και πολυ ξαφνιαστηκα...

και σε κανει να αισθαναισαι τοσο ξεχωριστη...

και ομορφα που δυο σου τοσο αγαπημενα σου προσωπα...

οπως η φουλα μου που το κανονισε...

και εκεινος που ηρθε...

σε σκεφτηκανε τοσο...

και ετσι τελειωσε μια τοση ξεχωριστη μερα για μενα...

τελειωσε με το ιδιο και ισως και πιο μεγαλο χαμογελο που ξεκινησε...

παντως τελειωσε με το ιδιο προσωπο...

και τελικα αυτο το μυστικο μου κρατησε το λογο του...

κανει ο,τι μπορει να εχω αυτο το χαμογελο στα χειλη μου...

αλλα οχι μονο στα χειλη μου...

αλλα και μεσα στα ματια μου...

εκεινος ξερει τι εννοω...

σας κερναω ολους απο την σοκολατα μου...

τοση γλυκια σοκολατα δεν εχετε ξανα φαει ειμαι σηγουρη!!!!