καλη αρχη μας...

ξεκινησαμε παλι...
παλι στα σχολεια ολοι μας...
φετος εχω την τιμη να εχω ενα παιδι σε καθε σχολειο...
ενα στο δημοτικο...
ενα στο γυμνασιο...
και ενα στο λυκειο...
αραγε τι να μας φυλαει η φετινη σχολικη χρονια;
μου φαινεται πως τα πιο δυσκολα τα περασαμε περισυ...
και τωρα πια θα ειναι ολα λιγακι πιο ευκολα...
για να δουμε...
η θετικη σκεψη δεν μας λειπει ομως...
αυτο ελειπε!
αυτο ειναι που κανει την μιση επιτυχια...
μη το ξεχναμε αυτο...
και ετσι τα πρωινα μας ειναι γεματα παλι με βαβουρα...
διαφορα ξυπνητηρια να χτυπανε παντου...
'που ειναι τα βιβλια μου μαμα;' λες και εγω τα διαβαζα...
'που ειναι η τσνατα μου μαμα;' υπομονη tzo μου λεω...υπομονη...
'μαμα εχεις κανενα στυλο;' χθες πηραμε καμια δεκαρια αρα λογικο δεν ειναι να μην εχουμε κανενα σημερα;
'δεν θελω να φαω πρωινο'...μα δεν βαρεθηκανε πια να με ακουνε τοσα χρονια να τους γκρινιαζω;μεγαλη μου απορια πραγματικα...
'μαμα θελω λεφτα...' καλα,αστο αυτο...ποια κριση καλε;
'μαμα κανε γρηγορα!θα αργησουμε!' πως γινεται να ξυπναω πρωτη παντα και μετα εγω να φταιω αν αργησουνε;ε;
'πω πω μαμα ξεχασα το βιβλιο της φυσικης αγωγης!' σημερα το πρωι το ζησαμε αυτο..αντε παλι πανω...
αλλα μετα ερχοντε...
ενας ενας...
'καλημερα μαμα'..και με ενα φιλι φευγει η κορη μου...
'γεια σου μανα..τα λεμε μετα' και νατο το δευτερο φιλι απο τον γιο μου...
'γεια σου μαμα..σ'αγαπω'..μου λεει το μικροτερο που την αφηνω στο σχολειο και παιρνω και μια αγκαλια στα γρηγορα...
ε και μετα σκεφτομαι πως μ'αρεσει ολη αυτη η βαβουρα...
τα παιδια...
η μουσικη να παιζει δυνατα το πρωι (δεν γινεται να μην εχουμε την μουσικη ανοιχτη παντα στο σπιτικο μας!)...
τα περα δωθε μας...
αυτη η ανακατοσουρα...
τι ωραια που ειναι...
και ετσι τωρα ολα τα παιδια ειναι στα σχολεια τους...
και ειναι ησυχο το σπιτι...
αλλα χαμογελω που σκεφτομαι την πρωινα μας βαβουρα...
πολυ την χαιρομαι...

να εχουμε ολοι ενα υπεροχο χειμωνα...
και εμεις οι γονεις να ημαστε ετοιμοι για τα παντα...
στην φωτογραφια πανω ειναι η μικρη μου και εγω...
μου κρατουσε το χερι σφιχτα την πρωτη μερα στο σχολειο...
με τα δυο της χερακια...
πολυ με συγγινησε...
μας εχουνε τοσο αναγκη τα παιδια μας...
και δεν εχει σημασια η ηλικια τους...
γιαυτο κοντα να ημαστε...
και να τους το κραταμε το χερακι...
και εκεινα το δικο μας...
ωρες ωρες δεν ξερω ποιος κραταει ποιον...
αλλα δεν εχει σημασια...
αρκει να ειναι εκει και τα δυο...