ένας χρόνος μετά...

μου ειναι δυσκολες αυτες τις μερες...
περυσι τετοιο καιρο γινοντανε το ελα να δεις σπιτι μου...
και μεσα μου το ελα αλλο τοσο να δεις...
τετοια εποχη περυσι μετα απο μια σχεσης ζωης...
αποφασησαμε με τον ανδρα μου να χωρισουμε...

μη το βλεπετε ποσο ευκολα το γραφω...
καμια σχεση...
σε ενα σαββατοκυριακο μαζεψα και αδειασα τα πραγαματα του τρεις φορες(αν γινεται να μαζευτει μια ζωη μεσα σε βαλιτσες και κουτες δηλαδη)...
και εκεινος μετα απο τεσσερις μερες με ενα 'αυριο θα φυγω' καθε μερα, τελικα εφυγε...
δεν ξερω...
πολλες φορες αναρωτιεμαι αν καναμε το σωστο...
οχι για τα παιδια μας μονο...
γιατι κακα τα ψεματα...
αν οι γονεις δεν ειναι καλα με τον εαυτο τους και με τον συντροφο τους,
τα παιδια τα εισπρατουνε αυτο...
οσο και να θελεις να τους κοροιδεψεις...
καταλαβαινουνε τα παντα...
αλλα για μας..
για εκεινον και για μενα...

με ρωτανε συνεχεια αν υπηρχε 'τριτος' στην σχεση μας...
παντα τους κοιταω με απορια...
ποσο ρηχα το βλεπουνε οι πιο πολλοι..
τριτος με την δικοι τους εννοια ποτε δεν υπηρχε..
αλλα υπηρχε ενας αλλος τριτος...
ειναι ο εαυτος μας που πολλες φορες τον αφηνουμε στην ακρη...
να κοιμαται...
παραμελημενος...
και ξαφνικα μια μερα κοιτας τον εαυτο σου στον καθρεφτη και δεν εισαι εσυ...
δεν γνωριζεις τον ανθρωπο που βλεπεις μπροστα σου...
και αναρωτιεσαι τι γινεται...
τι εγινε...
που πας και τι θα κανεις...
το σεβομαι αυτο...
το βιωσε ο ανδρας μου και προσπαθησα πολυ να τον υποστηριξω...
αλλα πολλες φορες δεν θελει ο αλλος να τον βοηθησεις...
θελει απλα να βρει τον δρομο του...
και καταλαβαινεις ξαφνικα πως μαλλον λαθος εκανες και εσυ που τον δικαιολογουσες συνεχεια...
για την μια συμπεριφορα...
για την αλλη πιο ασχημη...
και ξαφνικα βλεπεις και τον εαυτο σου μεσα στο ματι...
και βλεπεις τα δικα σου φταιξηματα...
παντα αναγνωριζα τα δικα μου λαθη...
παντα ημουνα πιο καλη μαμα απο συζηγος...
αλλα πιστευα πως αυτο ητανε που μετρουσε πιο πολυ εκεινη την στιγμη...
και ετσι αφησα τις δικες του αναγκες...
και τις δικες μου...
στην ακρη...
πιο πολυ απο οσο αντεχε η σχεση μας...

η συνηθεια ειναι κακο πραγμα...
το πιστευω με ολη μου την καρδια αυτο...
οταν συνηθιζεις σε πολλα, δυσκολα τα εκτιμας...
μονο οταν τα χανεις τα βλεπεις ποσο μονακριβα ητανε...
ακομη και το πιο ανουσιο πραγμα...
ολα σου λειπουνε...

περασε πια αυτος ο χρονος...
περασαμε και εμεις ο,τι περνανε οι ανθρωποι οταν ξαφνικα τους ερχεται τουμπα η ζωη τους ολη...
ολα αλλαζουνε...
ακομη και αυτα που δεν θες ή που δεν περιμενες να αλλαξουνε...
παλι απο την αρχη για πολλα πραγματα...
σχεσεις...
φιλιες...
η καθημερινοτητα...
ολα...
αλλα μερικα πραγματα μενουνε το ιδιο...
ακομη αισθανομαι τον ιδιο ενθουσιασμο οταν τον βλεπω εκεινον...
καθε κυριακη τρωμε μαζι λεμε για χαρη τον παιδιων...
αλλα νομιζω πως ειναι και για δικια μας χαρη λιγο πιο πολυ...
παντα με δεχεται με ενα φιλι και με μια αγκαλια...
οι αγκαλιες και τα ματια δεν λενε ψεματα...
ολα τα αλλα μπορουνε...
αλλα αυτα οχι...
και ξερω πως ακομη αγαπιομαστε το ιδιο...
αλλα πια και εγω με βρηκα...
και με ειχα χασει για πολυ καιρο...
αυτη η βλακεια που λενε πως opposites attract ισχυει μεχρι ενος σημειο...
ο ενας απο τους δυο παντα χανει τα δικα του προσπαθοντας να καλυψει τις αναγκες του αλλου...
και εγω εκει χαθηκα...
μαζι με αυτα που αγαπουσα τοσο πολυ γιατι απλα δεν υπηρχε καποιο κεινο εδαφος μεταξι μας...
δεν μετανιωνω ομως...
περασαμε τα απιστευτα ομορφα μαζι...
μεγαλωσαμε μαζι...
αντιμετωπισαμε τις πιο δυσκολες καταστασεις μαζι...
καναμε και τρια παιδακια μαζι...
δεν γινεται να μετανιωσω για κατι...

ειχα γραψει αυτο το 'ποιημα' ας πουμε πολλους μηνες πριν...
το ξαναβαζω στο blog μου γιατι απλα τα λεει καλυερα απο ο,τι αλλο θα μπορουσα να πω εγω τωρα...
δεν μετανιωσα ποτε που αγαπησα καποιον με ολη μου την καρδια και υπαρξει...
οσο και να με πονεσε αυτο μετα...
και παλι το ιδιο θα κανω...
και συνεχιζω να κανω...
και ας με πληγωνουνε πολλες φορες...
το να αγαπας ειναι ενα απο τα πιο σπουδαια πραγματα που μπορει να ζηση κανεις...

Για Σενα...

Αποφασισα να σου γραψω αυτο τωρα γιατι ποτε δεν θα το δεις...
ποτε δεν θα το διαβασεις...
ποτε δεν θα το καταλαβαινες...
ποτε δεν θα με καταλαβεις...

Πανε τοσους μηνες απο τοτε που εφυγες...
αλλος τοσος καιρος που αν και μαζι...
χωρια ζουσαμε...
ο καθενας απο εμας χαμενος στον εαυτο του...
στο θυμο του...
στην συγχυση του.

Καποτε,
καθε φορα που σε κοιτουσα στα ματια...
τον εαυτο μου εβλεπα μεσα σε αυτα...
και εσυ
στα δικα μου...
τον ιδιο σου εαυτο.

Τωρα βλεπω να με κοιτας...
και να αναρωτιεσαι σιωπηλα
αν υπαρχει ακομη κατι μεσα στα δικα μου?
κατι που να δειχνει...
κατι που να λεει...
κατι αλλο απλα
αλλα να ειναι μονο για σενα?

Δεν αφηνω τον εαυτο μου να λυγισει...
να δειξω τον πονο που περνω...
αλλα καθε φορα που σου γυριζω την πλατη...
ενω εσυ εχεις δει το πλατυ χαμογελο στα χειλη μου...
τα δακρυα πεφτουνε σιγα σιγα απο τα ματια μου
και αλλα τοσα τρεχουνε ασταματητα μεσα μου.

Δεν υπαρχει μερα που να μη σε σκεφτομαι...
δεν υπαρχει γωνια στο σπιτι να μη σε βλεπω...
υπαρχεις παντου και λειπει η παρουσια σου..
η απουσια σου ειναι φανερη...
παντου.

Βλεποντας τα ματια τον παιδιων μας
ειναι σαν να εισαι μπροστα μου...
παντα...
και μου λειπεις...
δεν προκειται αυτο ποτε να τελειωσει...
τιποτα δεν βοηθαει να σε σκεφτομαι λιγοτερο..
τιποτα δεν βοηθαει να μου απαλυνει τον πονο..
να μου λειπεις λιγοτερα...
να σε σκεφτομαι λιγοτερο..
να σε αγαπω λιγοτερα...
για να γινουνε ολα τοσο πολυ πιο ευκολα.

Λυπαμαι που καπου στο δρομο μας...
καπου μεσα στα δυσκολα της ζωης...
στις δυσκολιες που φερνει το περασμα του χρονου...
χαθηκαμε εμεις οι δυο...
που το χερι που απλωσαμε για βοηθεια
ποτε δεν το ειδε ο αλλος...
και ετσι μονοι μας..
εσυ και εγω..
χαθηκαμε λιγο λιγο καθε μερα..
μεχρι που δεν γινοτανε να δει ο ενας τον αλλον πια..
και ας ημουνα εγω μπροστα σου..
και ας ησουνα εσυ μπροστα μου..

Αποφασισα να σε αγαπω το ιδιο ομως..
να μη προσπαθω να σε αγαπω λιγοτερο..
να μη προσπαθω να σε ξεχασω..
να μη προσπαθω να σε κακολογω αλλο πια στον εαυτο μου..
σε αγαπησα ολοκληρωτικα...
εγωιστικα...
απολυτα...
σε ολα τα ακρα φτασαμε και οι δυο..
εγω με σενα..
και εσυ με μενα...
αλλες φορες με αγαπη
αλλες φορες με μισος
αλλα ητανε ολα πραγματικα αισθηματα..
αληθινα...
θα μεινω με αυτη την αναμνηση για παντα..
αυτο μου φτανει..
ελπιζω...

μπίρι μπίρι...

λοιποοοοοον....

γυρισα...

δεν ειμαι ακομη στα καλυτερα μου...
σαν να ειμαι σε ενα rollercoaster αισθανομαι...
στιγμες ειμαι στα πανω μου και ειναι λες και μπορω να αγγιξω τα συννεφα...
και μετα ειμαι στα τοσο down μου που ειναι λες και μπορω να γευτω το χωμα...(εχει χαλια γευση by the way...)


περασε μια εβδομαδα...
την περασμενη εβδομαδα ειχε ο γιος μου τα birthday του...
15 χρονων εγινε πια το παλικαρι μου...
και πραγματικα ειναι λες και χτες που τον γεννησα...
ενα 'ασχημο' μπειμπει με τριχουλες στην μυτουλα και στα αυτια του...
γενικος ητανε ενα τριχωτο μωρο...
αλλα τωρα εχει γινει ενα πανεμορφο παλικαρι που με περναει πια στο υψος και με φωναζει 'κοντη'...(και δεν ειμαι!!αλλα δεν ειμαι και 1 78!!!)
ειναι αυτος που μου δινει παντα το πρωτo φιλι καθε μερα μαζι με μια ομορφη καλημερα...
και παντα με φωναζει ΄'μανουλα' (ειδικα οταν θελει κατι ή εχει κανει καμια βλακεια)..
τωρα τελευταια συνηθιζει να με λεει και 'χαζο' αλλα μαρεσει...
επισης λεει πως ειμαι 'καμενη' με τον υπολογιστη και μαλλον εχει δικιο...
ειναι ο μακρυμαλλης γιος που παιζει ηλεκρτικη κιθαρα και φοραει μαυρα ρουχα που παντα ηθελα να εχω...
τον καμαρωνω απλα γιατι εχει αποψη και τολμαει να την πει σε μια εποχη που η μαζα κανει τις κινησεις...
μου μοιαζει πολυ σε χαρακτηρα και μαρεσει που ειναι ευαισθητος...
ωρες ωρες γινεται πολυ σκληρος βεβαια, αλλα ολοι εχουμε τα ελατωματα μας...
νομιζω πολλες φορες πως μαζι με τον Γιαννη μεγαλωσαμε...και εξακολουθουμε να μεγαλωνουμε...
ωρες ωρες νομιζω πως ειναι πιο ωριμος και απο μενα και με βαζει στην 'θεση μου' οπως λενε αλλα και αυτο μαρεσει...
οπως και τον ιδιου...
να ειναι παντα καλα και να κανει αυτο που πραγαμτικα θελει στην ζωη του...



τι αλλο εγινε την εβδομαδα που περασε;
χμμμμμ...
το μυστικο μου ειναι μπερδεμενο...
καταφερε και με μπερδεψε και εμενα...
αυτο δεν ειναι κατι καλο βεβαια...
εχω και enemy ξερετε...
και πολυ δυσκολο εχθρο...
'λογικη' την λενε και μου εχει σπασει τα νευρα...
δεν τα παω πολυ καλα με την λογικη και δεν κανω συνηθως τις αποφασεις μου με βαση της...
και το παλευω...
αλλα επειδη ειμαι αισιοδοξος ανθρωπος...
νομιζω πως θα την νικησω κιολας!!(σας ειπα..ειμαι στον κοσμο μου πολλες φορες!)
εξαλλου...
ειμαι σηγουρη πως το αξιζει...το μυστικο μου δηλαδη..(αν κανω λαθος παλι εδω θα κλαιγομαι να ξερετε..να εχετε παλι τα χαρτομαντιλα ετοιμα!!!)


ειμαι μονιμος μπουκομενη πια...
στα προθυρα να αρρωστησω παλι...
εχω να το παθω αυτο κατι χρονια...
ουτε καν θυμαμαι ποτε δηλαδη...
και με ριχνει και αυτο...
συνεχεια αρρωστη ειμαι...
αλλα δεν παιρνω φαρμακα και πιστευω πως θα το νικησω στο τελος!!


αρχισα παλι γυμανστικη και αστα να πανε...
ειμαι πιασμενη απο παντου...
αχ ελπιζω να ξεπερασω την πρωτη εβδομαδα και μετα θα το συνηθισω παλι...
wishful thinking i know αλλα ειπαμε...αισιοδοξια!!!


πηγα στους locomondo πεμπτη στο κυτταρο...
ειχα ξανα παει με αλλη παρεα και αυτην την φορα δεν ητανε το ιδιο...
την επαθα την καταθλιψη εκει μπροστα απο τον Μαρκο και οσοι ξερετε ποσο ομορφος ειναι αυτος,
καταλαβαινετε ποσο χαλια ημουνα..
ας που ειχα παει με την αδελφη μου την μικρη (19 χρονων) και οι δυο φιλες της (και αυτες 19 χρονων) και σε καποια στιγμη αισθανομουνα σαν κηδεμονας αντι για παρεα(οταν σου μιλανε στον πληθυντικο καταλαβαινεις πως μεγαλωσες..)
ασε που περιμενα οπως την διαφημιση της lactas να ερθει το παλικαρι απο πισω και να μου χαρισει μια σοκολατα...
αλλα για μια ακομη φορα...
nada..(που σημαινει τιποτα στα μεξικανικα..εμεις στο αμερικα μαθαινουμε ξενες γλωσσες βλεπετε!!!)
βλακειες δειχνει η τηλεοραση!!! (ετυχως γιατι την σοκολατα δεν μου λειπει να την φαω..πιστεψτε με!!!


την κυριακη κανονισα μαθημα...
mega βλακεια και αυτο...
μολις βγηκα απο το σπιτι και ειδα τον υπεροχο ηλιο αλλαξα γνωμη...
πηγα φυσικα στο μαθημα μου...
ειδα την μαμα και μαθητη απο κοντα..
ειπαμε διαφορα(την καλοπιασα την μαμα δηλαδη) και της ειπα πως μου ετυχε κατι(μικρο ψεματακι δηλαδη) και πρεπει να φυγω(τρεχοντας την εκανα δηλαδη!)...
πηρα το τουτου μου...
εβαλα δυνατα το cd που ακουω συνεχεια τελευταια...(radiohead 'in rainbows')
πατησα το γκαζι και πηγα στο δελτα φαλιρου(καπως ετσι λεγεται..ξερετε που εννοω)...
καθησα στην ακρη εκει σε μια μικρη παραλια...
και τα ειπα λιγο με τον εαυτο μου...
διαφωνισα μαζι μου σε πολλα...
ειναι ωραια να τσακωνεσαι με τον εαυτο σου ξερεις...
ποτε δεν ξερεις ποιος κερδιζει στο τελος...
αλλα καλυτερη παρεα δεν θα μπορουσα να εχω εκεινη την στιγμη..(actually ψεμα ειναι και αυτο αλλα ητανε αλλου εκεινος και δεν μπορουσε να ειναι μαζι..απλα το λεω αυτο για παρηγορια..ξερετε εσεις...)
ξαναμπηκα στο τουτου μου...
τα ματια μου λιγο πιο ασπρα απο πριν (παντα κανουνε καλο τα δακρυα..αλλο big excuse αλλα τι να πω;πως να δικαιολογηθω;;)
οδηγησα παλι γρηγορα και μου ηρθε η νοστολγια να ανεβω σε μια μηχανη...
απο τοτε που εγινα μητερα δεν ξανα ανεβηκα...
το θεωρουσα πολυ ριψοκυνδινο...
αλλα η αληθεια ειναι πως με την μηχανη εχω κανει τις πιο ωραιες διακοπες και εκδρομες...
και εκεινη την στιγμη ηθελα να φορουσα παλι ολα τα δερματινα που ειχα τοτε...
και να ειμαι πανω στην cbr μας...
και να κραταω δυνατα εκεινον που ητανε μπροστα μου...
και να αφηνω τα ποδια μου κατω μεσα στον αερα...
να πηγαινουνε περα δωθε...
ωραιες ειναι οι μηχανες...
ωραιοι ειναι και οι μηχανοβιοι...
και αποψε δικαιωθηκα παλι που τους εχω μια αδυναμια...


ημουνα μεσα στο τουτου μου παλι...
πηγαινα στο μαθημα μου και μου επιασε το ματι ενας με τα μαυρα δερματινα του πανω σε μια bmw 1000...
πω πω!!!!
και κολλησα θα ομολογησω...
και αναρωτιομουνα πως να ητανε το παλικαρι κατω απο το κρανος με το ωραιο dainese μπουφαν με τα κοκκαλα και τις μαυρες μποτες...
ε μαλλον καρφωθηκα...(τι μαλλον..μονο η σαλιαρα μου ελειπε!)
και προχωρουσαμε μαζι..(ειχε κινηση ετυχως!!!)
και στο τελος...(αφου ειχα κοκκινησει σαν δεκαχρονο κοριτσι ενα πραγμα!)
σταματησε το παλικαρι διπλα...
και μου χαμογελασε...
πω πω ενα χαμογελο!!!(ευτηχος που φορουσα ζωνη και δεν επεσα απο το καθησμα μου!)
και μου ειπε πως εχει το ιδιο cd εκεινος..(ακουγα james 'laid' εκεινη την στιγμη..μη το σχολιασετε αυτο please!!!!)
ναι; ειπα και εγω ..(πολυ ετοιμολογη δεν με βρισκετε????)
ναι ειπε και αυτος..(μεγαλες στιγμες σας λεω!)
και ετσι προχωρησαμε λιγο...(ξεμπλοκαραμε λιγακι..ΤΩΡΑ βρεθηκε!!!!!)
παλι σταματησε διπλα στην πορτα μου το παλικαρι...
εγω το ειχα παθει το τρεμουλο..(ειναι επειδη ειμαι μικρη και αβγαλτη γιαυτο..τρομαρα μου!)
και επαιζα με τα μαλλια μου (μεγαλη αμηχανια σας λεω!)
και εκεινος εκει διπλα...να με ρωταει διαφορα....
και μου εκανε την ερωτηση...(να μου δωσει το κινητο του φυσικα..το μονοπετρο στο δευτερο ραντεβου εννοειται)
και εγω τι ειπα;
τι λετε;
μεγαλες στιγμες σας λεω...
'ε, οχι...δεν νομιζω' (με μουτζωνετε ομαδικος τωρα το ξερω..το νοιωθω!!)
και με κοιταξε...
κορναγανε απο παντου..
ειχαμε προκαλεσει την κινηση πια γιατι η κανονικη κινηση ειχε ξεμπολοκαρει...
και απλα χαμογελασε παλι...(πω πω κατι δοντια!!!)
και μου ειπε που πηγαινει για καφε εδω στο περιστερι...
και με μια ΄βουμ βουμ΄δυνατη και οσοι ξερετε απο μηχανες ξερετε πως η bmw η χιλιαρα εχει απιστευτο ηχο...σαν ενα χαδι ενα πραγμα...
εφυγε μπροστα μου...
και εγω εμεινα με ενα χαμογελο τοοοοσο μεγαλο στο προσωπο μου...
γιατι οπως και να το κανεις...
εμεις οι γυναικες μας αρεσουνε αυτα...
ε και ο μηχανοβοιος ητανε ou la la!!!!
και ετσι σας το εγραψα αυτο τωρα γιατι εχω μια φουντωση...
οχι απο εκεινον..(αμεσως στο πονηρο!!)
αλλα επειδη ανεβαζω πυρετο παλι!!!

δακρυα...αναμεικτα

δυσκολη η σημερινη μερα...
δυσκολη πραγματικα...

πολλες φορες δισταζω με καινουργια beginnings...

για εναν απλο λογο...

απλα δεν μπορω τα endings...

βεβαια μετα απο καθε τελος υπαρχει και παλι μια ομορφη αρχη καπου που περιμενει να ξεκινησει...

και αυτο παντα με κανει να θελω να την βρω αυτην την αρχη..

την καινουργια αρχη δηλαδη...

αλλα νομιζω πια πως καθε τελος παιρνει και ενα κομματακι απο μενα μαζι του...

και καθε φορα ειναι και λιγο πιο δυσκολα να αποφασισω να ψαξω και παλι για το που ειναι η αρχη της κλωστης...

μου ειπε ο φιλος μου ο καλος σημερα πως δεν πρεπει να δενομαι τοσο..

να μη δενομαι τοσο με ολους...

να κραταω και για μενα κατι...

αλλα δεν καταλαβαινει και εκεινος πολλες φορες το πιο απλο πραγμα για μενα...

πως οταν δινομαι ετσι..

οταν δενομαι ετσι...

οταν αγαπαω δηλαδη...

αυτο απο μονο του ειναι κατι που με κανει πραγματικα χαρουμενη...

αυτο ειναι που με γεμιζει...

που με κανει να γραφω σαν μικρο κοριτσακι...

να θελω να φωναξω το μυστικο μου...

και να θελω να κανω τα παντα για τον αλλον...

οποιος και να ειναι αυτος...

δεν ειναι πως κανω παντα τις λαθος επιλογες...

δεν θα ονομαζα κανεναν σαν 'λαθος επιλογη'...

ο φιλος μου παλι ειπε κατι που νομιζω ειναι πολυ σωστο σαυτην την περιπτωση...

πως ειναι ολα θεμα 'bad timing'...

μαρεσει αυτο σαν εξηγηση...

ισως με βολευει και να με ποναει λιγοτερα αν το εβλεπα ετσι...

αλλα οπως και να ειναι..

δεν μετανοιωνω για τις επιλογες μου...

και το μυστικο μου με εκανε πολυ χαρουμενη για οσο καιρο το ειχα μυστικο...

αυτο μετραει πολυ...

ισως και πιο πολυ απο το ποσο με ποναει τωρα...

στις 14 θα εχω κατι χαρουμενο να γραψω..

μεχρι τοτε ομως...

ουφ....

σημειωση:ξερω πως περασε η 14 αλλα δεν θελω να γραψω κατι χαρουμενο ακομη..μενω στα 'ουφ' για λιγο ακομη..θελουνε και αυτα τον χρονο τους...

δεν μαρτυραω..almost...

εχω ενα μυστικο...

το κραταω μεσα μου αλλα φαινεται αν με κοιταξεις...

ακομη και να μη με ξερεις καλα θα το καταλαβαινες μετα απο μερικες ματιες...

εχω αυτο το χαμογελο που λεει πολλα αλλα χωρις να λεει ακριβως τι...

μη μπερδευτεις...

ειναι ενα ομορφο μυστικο...

ειναι απο αυτα τα μυστικα που θαθελες να το ελεγες σε ολο τον κοσμο...

ειναι απο αυτα τα μυστικα που θαθελα να ανεβαινα σε μια ψηλη εξεδρα και να το φωναζα οσο δυνατα μπορουσα για να με ακουγανε ολοι...

βασικα οχι απαραιτητα να με ακουγανε ολοι..

αλλα πιο πολυ να με ακουγα εγω να το ελεγα...

οπως λεμε πολλες φορες να με τσιμπαγα να δω αν ειμαι ξυπνια?

ε, κατι τετοιο και αυτο...

αλλα δεν γινεται...

για πολλους λογους δεν γινεται να το πω...

πρεπει να μεινει μυστικο...

αλλα αν δεν πω κατι θα σκασω!

θα πω απλα πως αυτο το μυστικο με κανει να χαμογελαω συνεχεια...

και αυτο για μενα σημαινει τοσα πολλα απο μονο του...

τοσο που ειναι σαν να το εχω μαρτυρισει ηδη το μυστικο μου...

υγ χαιρομαι που το πρωτο μου ποστ φετος ειναι ενα γεματο απο χαρα και χαμογελα...

ευχαριστω το μυστικο μου γιαυτο...