αντε να με δω..

αποφασισα να ξανα γραψω..

ειναι δυο παρα κατι το βραδυ..

ηρθε και το σαββατο..

τελειωνει και αυτος ο μηνας..

τελειωνει και με αφηνει με αναμικτα συναιθηματα..

χαθηκα μεσα στον σεπτεμβρη...

χαθηκα χωρις να το καταλαβω..

δεν παει πολυς καιρος που ελεγα αμαν να τελειωσει και αυτο το ατελειωτο καλοκαιρι..

που καθομουνα ωρες πανω σε μια χρυση παραλια βλεποντας την πανσεληνο του αυγουστου....

μια παραλια σχεδον αδεια απο ανθρωπους..

μονο μερικες κουκιδες απο δω και απο εκει απο παρεες..

αλλα μεσα μου ημουνα γεματη απο εννοιες και αναπαντητες ερωτησεις..

μου φαινοντουσαν τοσες που ακομη και η αδεια παραλια στην νεαπολη δεν εφτανε να τις χωρεσει ολες πανω της..

ειπα να γεμισω τον χρονο μου φετος με δουλεια..

με πολυ δουλεια..

τοση που δεν θα μπορουσα να σκεφτω εκεινα που με κυνηγανε..

ετσι ειπα στον εαυτο μου δηλαδη..

ειδα τι εκανα το καλοκαιρι με τον ατελειωτο χρονο μου..

ουσιαστικα τιποτα..

και ανοιξα δουλειες πολλες..

και σχεδον ολες ειναι στη μεση..

η λεξη 'μισο' νομιζω ταιριαζει καλυτερα με τα παντα γυρω μου τωρα..

ενα μισο ανακαινισμενο σπιτι..

με μισο βαμενους τοιχους..

απεναντι μου μισο γραμμενα post..

μισο γραμμενα comments..

μισο διαβασμενα blogs

μισο τηρωμενες υποσχεσεις για καφε με παλιους φιλους αλλα και με καινουργιους..

μισο αποφασισμενες αποφασεις ..

μισο τρελλαμενη θα με ελεγα..

ομως ειχε και τα καλα του αυτος ο μηνας..

ειχε γνωριμιες που ηρθανε απο το πουθενα..

ειχε επικοινωνιες με ανθρωπους που ηρθανε και αυτοι απο το πουθενα..

εφερε και λιγη ελπιδα πως ισως και κατι καλο να βγει απο καπου..

για να δουμε..

τωρα ομως καθομαι εδω..

εχει περασει και η ωρα..

με δυο ωρες υπνο ειμαι αλλα και παλι, καλα αντεχω..

και κοιταω για μια στιγμη γυρω μου..

τεσσερα ζευγρια all stars υπαρχουνε..

ολα σε διαφορετικα χρωματα..

ολα σε διαφοερτικα νουμερα..

ολα τοσο διαφοερτικα οσο οι προσωπικοτητες που τα φορανε..

πιο περα ποτηρια παρατημενα..

τα πιατα στην κουζινα το ενα πανω στο αλλο..

ρουχα απο δω..

τσαντες απο εκει..

βιβλια μου παντου..

βιβλια τους παντου..

μια ωρα τουλαχιστον απο μαζεμα..

αλλα δεν πειραζει..

μεσα σε ολη αυτην την ακαταστασια..

δειχνει ζωη..

και την ζουμε..

και ας χανομαι μεσα στους μηνες..

μεσα στην ατελειωτη δουλεια..

μεσα στο μπερδεμα μου..

χαιρομαι που την ζω..

ενα χερακι ελπιδας..

Πατησα 'hope' στο google να βρω καποια εικονα που ηθελα και ψαχνοντας στις διαφορες συνηθισμενες εικονες απο λουλουδια, περιστερια και αλλα τετοια, βρηκα αυτην την φωτογραφια και μετα διαβασα το επομενο κειμενο που ειχε γραφτει στην σελίδα: http://www.psarema.gr/index.php?option=com_content

"Αυτές οι φωτογραφίες κυκλοφορούν καιρό και μία από αυτές δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού ΝΥ Τimes.Η φωτογραφία είναι ενός μωρού 21 εβδομάδων, πριν ακόμη γεννηθεί, το όνομα του οποίου είναι Samuel Armas και είχε διαγνωσθεί ότι πάσχει από διχοτομημένη σπονδυλική στήλη από την οποία δεν θα επιζούσε με τίποτα, παρά μόνον αν το χειρουργούσαν ... στην κοιλιά της μητέρας του.

Ο Dr. Bruner, μετά από διάφορες έρευνες που είχαν γίνει στο Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο του Vanderbilt, στη Nashville, δήλωσε ότι ο ίδιος θα μπορούσε να φέρει εις πέρας την εγχείρηση, με το βρέφος στη κοιλιά της μητέρας του.Κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, ο χειρούργος αφαίρεσε την υστέρα με καισαρική και έκανε μια μικρή τομή στον αμνιακό σάκο, μέσω της οποίας μπόρεσε να εγχειρίσει τον μικρό Samuel.O Dr. Bruner τελείωνε επιτυχώς την εγχείρηση, όταν το έμβρυο, ο S a m u e l, έβγαλε το μικροσκοπικό αλλά ανεπτυγμένο χεράκι του μέσα από τη τομή και γαντζώθηκε από το δάχτυλο του έκπληκτου γιατρού. Ο διάσημος αυτός χειρούργος είπε ότι έζησε την πιο συγκινητική στιγμή ολόκληρης της ζωής του, όταν ένοιωσε το χέρι του Samuel να του γραπώνει ένα δάκτυλο. Βεβαίως ο γιατρός πάγωσε, κοκάλωσε για μερικά δευτερόλεπτα, κατά την διάρκεια των οποίων ο Samuel συνέχισε να του κρατάει το δάχτυλο, κάτι που έδωσε αρκετό χρόνο στο ...προσωπικό του χειρουργείου ώστε να φωτογραφήσουν το στιγμιότυπο. Ναι, πέντε μηνών έμβρυο..

Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν τη ζωή..."

ΗΟPE με ολη τη σημασια της λεξεως δεν νομιζετε;

επιστροφη...

επιστρεψαμε..

safe and sound as they say..

μετα απο ενα μηνα και κατι διακοπες..

γυριζοντας απο εδω και απο εκει..

σχεδον τρεις χιλιαδες χιλιομετρα καναμε..

γεματοι απο εμπειριες και αισθηματα που δεν μετριουνται με αρθιμο..

παλι στα συνηθισμενα ημαστε..

επιτελους..

μου λειψανα πολλα..

κουφο δεν ειναι?

αλλα μαρεσουνε οι καθημερινες μου συνηθειες..

και μου λειπουνε ακομη πιο πολυ αυτες που εχω χασει τους τελευταιους μηνες..

αλλα αλλη φορα αυτα..

ειπα να γραψω κατι γιατι η φιλη μου μου το ζητησε..(my sweet industrial daisies)

αν ποτε βρω το usb τις φωτογραφικης μηχανης μου θα αναβασω κατι που θελω..

til then hang loose everyone..

σημερα ειναι μια τέλεια φθινοπωρινη μερα..

οπως τις θυμαμαι μικρη..

το αερακι σημερα ειναι απαλο και τρυφερο..

οχι εχθρικο οπως το συναντησαμε στη πελοποννησο πριν 11 μερες..

αλλα και αυτο για αλλη φορα..

πολλα εχουμε να πουμε μαλλον..

πολλα σαυτον τον internetical κοσμο που γυριζουμε..

καλα να ημαστε μονο..

μονο αυτο..

υγ η φωτοφραφια ειναι απο ενα αγαπημενο μου χωριο στην ορεινη αρκαδια που δεν υπαρχει πια ετσι οπως το αγαπουσα,οπως τοσα άλλα στην ιδια μοιρα..ελπιζω η αναμνηση του να αντεξει ομως το περασμα του χρονο γιατι μονο αυτο του εχει μεινει..για σενα patsiouri μου..