αποφαση..

ok..
με βαρεθηκα..

τρεχω απο εδω..
τρεχω απο εκει..
προσπαθω να προλαβω το ενα..
μου ξεφευγει το αλλο..
κλεβω μια ωρα απο δω..
και μεχρι να αποφασισω τι απ'ολα θα κανω με αυτην..
παει..
την εχασα και εκεινη..
μπηκα στο τριπακι και σκεφτομουνα τι θα εκανα αν ειχα μια ακομη ωρα επιπλεον την ημερα..
που και σε ποιον θα την εδινα..
στα παιδια μου?
στην δουλεια μου?
στους φιλους μου?
στο blog μου?
σε μενα???
στον υπνο μου που πια δεν ειναι παραπανω απο τεσσερες ωρες την ημερα?
πουθενα δεν φτανει να την μοιρασω..
και ετσι αποφασισα να μη τρεχω να τα προλαβω ολα..
βαρεθηκα..
κουραστηκα πιο πολυ απο ποτε με την σκεψη αυτην..
και απλα καταλαβα..
πως ο,τι και αν κανω..
παλι στα μισα θα τα αφησω τα πιο πολλα..
και παλι τους φιλους μου δεν θα τους δω ολους οταν θελω..
και παλι θα λεω πως δεν ειδα αρκετα τα παιδια μου..
και παλι θα λεω πως δουλευω πολυ..
και η λιστα θα συνεχιζει να μεγαλωνει και να μεγαλωνει..
αλλα τουλαχιστον ενα θα εχω καταφερει..
θα ειμαι ηρεμη με τον εαυτο μου πια..
και θα το εχω παρει αποφαση..

δεν τα προλαβαινω ολα και ειμαι μια χαρα!!!
δεν θα τρελλαθω στο τελος!!

ψαχνοντας και τραγουδωντας...

Περασανε οι μερες..
η μια μετα την αλλη..
ουτε που τις καταλαβα..
μονο οταν τελικα ξαπλωνω το βραδυ (η μαλλον ξημερωματα ειναι μια καλυτερη διαπιστωση)
καταλαβαινω την κουραση απο το γεγονος πως δεν θυμαμαι το κεφαλι μου να ακουμπαει το μαξιλαρι..
περα απο δυο τρεις φορες που αλλες σκεψεις μου κανανε παρεα..
τις πιο πολλες φορες ενα απολυτο σκοταδι με σκεπαζει εκεινη την στιγμη..

Και καθως γυριζα την κυριακη βραδυ σπιτι..
τα κοριτσια μου κοιμοντουσαν στο πισω καθισμα..
η Λεωφ. Βουλιαγμενης ητανε αδεια..
και απλα φωτιζοτανε απο τα διαφορα καταστηματα δεξια-αριστερα της..
και σαν αερα προχωρουσα προς στο κεντρο τηα Αθηνας..
παντα μου αρεσει η Αθηνα φωτισμενη το βραδυ..
εκει επαιξε στο ραδιοφωνο ενα τραγουδι..
και με πηγε πισω σχεδον 20 χρονια...
ανοιξη του 87..
ητανε η χρονια που τελειωσα το λυκειο..
και το τραγουδι που μας ειχε στιγματισει τοτε ητανε απο τους U2..
ταιριαζε με την εποχη εκεινη..
που τελειωνανε τα ανεμελα μας χρονια..
και επρεπε να παρουμε καποιες αποφασεις για το μελλον μας..
'but i still haven't found, what i'm looking for' ακουγα τοτε και ελεγα ποσο δικιο ειχε ο Bono..
και σχεδον 20 χρονια μετα που το ξανα ακουγα..
σε εκεινη την συγκεκριμενη στιγμη..
παλι το ιδιο αισθανομουνα..

περα απο μερικες αποφασεις που εχω παρει στην ζωη μου..
και οι δυο απο αυτες στο πισω καθισμα κοιμοντουσαν ανεμελα..
η αληθεια ειναι πως μαλλον ακομη δεν το εχω βρει αυτο το 'κατι'..
εκεινο που και τοτε στα 18 μου ηθελα να βρω..
και τωρα στα 38 μου ακομη το αναζητω..
αλλα προχωροντας κατω τωρα στην Πανεπιστημιου..
αδεια και ομορφη ταυτοχρονα..
σκεφτηκα πως μαρεσει που ειμαι ακομη σαυτην την αναζητηση..
κανει το ταξιδι πολυ πιο συναρπαστικο..
και ας ειναι πολλες φορες μοναχικο..
μου εκανε παρεα το τραγουδι και αυτο μου εφτανε εκεινη την στιγμη..